ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ "ΤΡΩΑΔΕΣ" ΠΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ...

Παρακολούθησα προ ολίγου στην ΕΡΤ2 μία ωραία εκπομπή στην οποία ο γνωστός ζωγράφος-σκηνογράφος-ενδυματολόγος Γιάννης Παπαδάκης- Μετζικώφ ανέλυσε σε νέους ηθοποιούς με θαυμάσιο τρόπο το αρχαίο δράμα του Ευριπίδη "Τρωάδες" γραμμένο το 415 π.Χ. Παρόλο πως δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι άνθρωπος του θεάτρου ή έχω στενή σχέση με το είδος αυτό της Τέχνης, η όλη ανάλυση με συγκίνησε και με εντυπωσίασε η διαχρονικότητα του έργου αυτού του Ευριπίδη. Οι Τρωάδες γυναίκες σε ένα τοπίο ολέθρου κάτω από τα τείχη της κατεστραμένης Τροίας, με την Εκάβη στη μέση να οδύρεται που είδε τα παιδιά της να σκοτώνονται στον πόλεμο, με την Κασσάνδρα και την Ανδρομάχη που έχουν απομείνει απ΄τις κόρες της να ζουν το δράμα της καταστροφής των πάντων και με τον βασιλιά Πρίαμο χαμένο μέσα στην αλληλοσφαγή, μου φάνηκαν όλα αυτά δραματικά επίκαιρα. Σε βαθμό εντυπωσιακό οι πρόσφυγες που καταφτάνουν στα νησιά μας με τις γυναίκες να κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά τους όσα απ΄τα παιδιά τους επέζησαν απ΄ τους καταστροφικούς και πολυαίμακτους πολέμους, μου δίνουν την αίσθηση ότι είναι σύγχρονες "Τρωάδες" που αναζητούν εδώ σε κατάσταση απόγνωσης τη σωτηρία ...

(Ειχα την ευκαιρία να συνοδεύσω το Κρατικό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας και τον αλησμόνητο σκηνοθέτη Ανδρέα Βουτσινά (νομίζω το 1989) στην Πολωνία όπου το ΚΘΒΕ ανέβασε τις "Τρωάδες" του Ευριπίδη στο θέατρο Teatr Komedia της Βαρσοβίας με την Αλέκα Παϊζη στο ρόλο της Εκάβης τον οποίο ερμήνευσε με συγκλονιστικό τρόπο. Το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, επικρατούσε απόλυτη ησυχία και θυμάμαι πως παρόλο που το έργο ανέβηκε στην ελληνική γλώσσα, οι Πολωνοί σε όλη τη διάρκεια της παράστασης σκούπιζαν με μαντήλι τα δάκρυα από το πρόσωπό τους...

Στην εικόνα αφίσα του ΚΘΒΕ γιά το έργο "Τρωάδες" με σκηνοθέτη τον Ανδρέα Βουτσινά) 

 

(30.09.2017)