ΜΑΣ ΦΥΛΑΓΑΝ Η ΚΑΝΕΛΩ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΩ ..

Είναι βράδυ και η ζέστη δεν λέει να φύγει καθώς τα τσιμέντα γύρω μας έχουν γίνει πυρότουβλα από θερμάστρες της ΔΕΗ που αποθηκεύουν ενέργεια το χειμώνα. Αλλά και τα δέντρα που υπάρχουν μένουν ακίνητα και δεν κουνιέται φύλλο από την άπνοια ...
Τέτοιες μέρες του καλοκαιριού πάντα θυμάμαι πως ο πατέρας μου (καμπίσιος από χωριό της Δυτικής Θεσσαλίας) μας έστελνε στους συγγενείς μας στα καμποχώρια να περάσουμε το καλοκαίρι όπου και τότε επικρατούσαν υψηλές θερμοκρασίες. ΄Ηταν όμως τελείως διαφορετικά από τώρα. ΄Ετσι και έμενες σε κάποια σκιά ένιωθες να φυσάει ένα δροσερό αεράκι και ξεχνούσες πως ήταν κατακαλόκαιρο. Ακόμα τα βράδια κοιμόμασταν όλα τα παιδιά (καμιά δεκαριά περίπου) σε ένα υπερυψωμένο πλάτωμα της αυλής (όπου τις μέρες οι γυναίκες άπλωναν τον τραχανά) σκεπασμένα με ... φλοκάτες (καθώς τα βράδια έκανε ψύχρα) κοιτώντας τα άστρα στον ουρανό και μιλώντας γιά τις νεράϊδες που έβγαιναν απ΄το ποτάμι λίγο πιό πέρα που αν τις μιλούσες σου έπαιρναν τη φωνή.... Και όλο το βράδυ δύο γιγαντόσωμα μαντρόσκυλα του θειού μου (η Κανέλω και η Αγγέλω) μας φύλαγαν μην και πλησιάσει κάποιος εχθρός ! ... Αξέχαστη εποχή αθωότητας αν και ζούσαμε δύσκολα χρόνια ...

(Δεν αντέχω άλλο ... πάω να ανοίξω το αιρκοντίσιον !)

(17.07.2018)