Το
«συργιάνι»…
Μία εκπομπή
που μεταδόθηκε προ ολίγου από την ΕΤ1 ομολογώ πως με συγκίνησε ιδιαίτερα καθώς
έφερε στη μνήμη μου παλιές ξεχασμένες εικόνες όταν πηγαίναμε για Πάσχα στο
χωριό του πατέρα μου στο κέντρο του Θεσσαλικού κάμπου όταν ακόμα δεν υπήρχαν
εκεί ούτε ραδιόφωνα, ούτε τηλεοράσεις και για φωτισμό τα βράδια χρησιμοποιούσαν
λάμπες με πετρέλαιο . Και όμως ότι έζησα
έχει χαραχθεί με ανεξίτηλο τρόπο στη μνήμη μου και απ΄ότι φαίνεται θα με
συντροφεύει σ΄όλη μου τη ζωή ….
Τέτοια μέρα
, Δεύτερη μέρα του Πάσχα , μετά τη λειτουργία που γινόταν πάντα με μεγάλη
κατάνυξη , οι γυναίκες του χωριού έστηναν έξω από την εκκλησιά έναν περίεργο
κυκλικό περπατητό με μικρά βήματα πίσω-μπρος χορό πιάνοντας η μια την άλλη ,
χωρίς μουσικές και όργανα αλλά μόνο με το δικό τους τραγούδι . Και το περίεργο
ήταν πως τα λόγια εκείνου του τραγουδιού δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη σχέση με το Πάσχα αλλά περισσότερο μιλούσαν για την άνοιξη , τα
λουλούδια , τα πουλιά , τα γάργαρα νερά των πηγών και τις όμορφες νεράϊδες που
έβγαιναν τα βράδια στα ποτάμια και στις πηγές του κάμπου … Στο χορό, όπου
υπήρχαν μόνο γυναίκες, ήταν όλες στολισμένες ανάλογα με την ηλικία τους και την
οικογενειακή τους κατάσταση . Μπροστά οι μεγαλύτερες που έσερναν τον χορό σα
΄νιές και πίσω τους οι άλλες μεσήλικες παντρεμένες αλλά και χήρες . Πίσω τους
οι αρραβωνιασμένες και τελευταίες οι «λογοδοσμένες» όλες τους πανέμορφες με τις περίτεχνες στολές
τους να λάμπουν αναδεικνύοντας πάντα και τις προσωπικές τους χάρες …
΄Ηταν ο
χορός με το όνομα «συργιάνι» που απ΄ότι φαίνεται υπήρχε στη Θεσσαλία απ΄τα
πανάρχαια χρόνια . Μάλιστα μου έκανε από τότε εντύπωση πως στο κέντρο της
πλατείας υπήρχε στημένη εκεί άγνωστο από πότε , μία μαρμάρινη αρχαία στήλη με
μία ανάγλυφη παράσταση ενός ολόσωμου νέου που ίσως να ήταν ο Διόνυσος σε νεαρή
ηλικία …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου