ΜΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

       ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΤΙΖΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΤΑ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΞΥΛΑ….

Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν (μάλλον δικαίως) πως με απαγορεύσεις δεν λύνονται πολιτικά θέματα και ζητήματα ούτε αντιμετωπίζονται με νόμους τα προβλήματα αυτά. Και αναφέρουν το περίφημο «Ιδιώνυμον» που θεσπίστηκε επί κυβέρνησης Βενιζέλου στις 25 Ιουλίου 1929 αμαυρώνοντας τη φωτεινή εικόνα της «βενιζελικής» τετραετίας 1928-32 καθώς ο παραβάτης του νόμου αντιμετώπιζε ακόμα και την ποινή του θανάτου .Όμως υπήρξαν κάποια φαιδρά γεγονότα που λειτούργησαν θετικά στο να απαξιωθεί πλήρως η ισχύς του νόμου αυτού που έμεινε στην ιστορία ως κορυφαία αντιδημοκρατική πράξη χωρίς νόημα και ουσία. Αναφέρω ένα από αυτά τα γεγονότα:

Το 1931καταδικάστηκαν με βάση το «Ιδιώνυμον» δύο κομμουνιστές φαντάροι του Πειθαρχικού Ουλαμού στη Μακρόνησο επειδή δεν υπάκουσαν στη διαταγή του διοικητή τους να ποτίσουν τα τηλεγραφόξυλα του στρατοπέδου για να …βγάλουν φύλλα . Και η ποινή με βάση το νόμο ήταν «θάνατος» . Οι ποινές ευτυχώς δεν εκτελέστηκαν μετά από κινητοποίηση των εργατών και πολλών διανοουμένων μεταξύ των οποίων η Γαλάτεια Καζαντζάκη,  ο Σπύρος Μελάς, ο Δημήτρης Ψαθάς , ο Κώστας Ουράνης κ.ά.

Να μη φτάσουμε και πάλι εκεί αν και φαίνεται πως μάλλον για ΄κεί τραβάμε ολοταχώς …