ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ... Το περίμενα απ΄το πρωί να γίνει αλλά τελικά -ευτυχώς- έγινε μία η ώρα το μεσημέρ λίγο προτού απογοητευθώ τελείως. Χτύπησε το κουδούνι στην πολυκατοικία που μένω και μπήκαν δύο παρέες από παιδιά με τα τρίγωνα στα χέρια και άρχισαν να μας λένε τα κάλαντα. Τα υποδέχθηκα με χαμόγελο και ευχές και φυσικά με χαρά τους αντάμειψα δεόντως με χαρτζιλίκι... Χωρίς να θέλω όμως να φορτίσω την ατμόσφαιρα, το γεγονός με συγκίνησε για πολλούς λόγους. Πρώτα γιατί με πήγε πίσω δεκάδες χρόνια όταν και εγώ αυτές τις μέρες έκανα το ίδιο στην πατρίδα μου, δεύτερο γιατί έχω και εγω δύο παιδιά από τα οποία τα Χριστούγεννα το ένα θα είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και τρίτο γιατί αισθάνθηκα να με βαραίνει όπως όλους μας η μεγάλη ευθύνη για ότι προέκυψε στην άμοιρη σήμερα χώρα μας το οποίο θα κληρονομήσουν χωρίς να ευθύνονται τα παιδιά μας...Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά θα αλλάξουν με τον ερχομό του νέου χρόνου...