ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ...

Αυτές τις μέρες του εορτασμού της εθνικής επετείου του ΄21 αισθάνομαι μία οικογενειακή υποχρέωση : Να αναφερθώ για λίγο στους προγόνους μου όχι γιατί είχαν τίτλους ευγενείας αλλά γιατί -όπως μου διηγήθηκαν οι "παλιοί- ήταν απλοί και ιδιαίτερα αγαπητοί άνθρωποι. Μάλιστα ο προ-προ-πάππος μου ήταν παπάς, τον λέγαν Γιάννη και στο χωριό του θεσσαλικού κάμπου όπου ζούσε τον έλεγαν "Παπα-Γιάννη". Επώνυμα τότε δεν υπήρχαν και ο καθένας έπαιρνε απ΄τους συγχωριανούς του ένα προσωνύμιο ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του. ΄Ετσι σε λίγα χρόνια ο "παπάς Γιάννης" έγινε "Παπαγιάννης" και το παιδί του "παιδί του Παπαγιάννη" ή "Παπαγιαννό-πουλο" όνομα που μετατράπηκε σε επώνυμο για να φτάσει μέχρι τον υποφαινόμενο...
Οι παπάδες εκείνα τα χρόνια τα παλιά ήταν όπως όλοι οι χωρικοί, καλλιεργούσε κι΄αυτός τα χωράφια και φρόντιζε τα ζώα και τα πτηνά του σπιτιού. Πέρα όμως απ΄αυτά είχε και το όπλο παραμάσκαλα αν χρειαζόταν. Μάλιστα καθώς μου είπαν ο προπάππος μου πολέμησε μαζί με τους συγχωριανούς του κατά των Τούρκων σε όλα τα επαναστατικά κινήματα της Θεσσαλίας προ της Απελευθέρωσής της το 1881 και της προσάρτησης της στο ελληνικό κράτος αλλά και αργότερα στον άτυχο πόλεμο του 1897...
Μία εικόνα του Αγίου Γεωργίου , αγίου ιδιαίτερα αγαπητού στη Θεσσαλία, έχει μείνει ως οικογενειακό κειμήλιο και μεταφέρεται από χέρι σε χέρι ως σήμερα... Αυτά για τον προ-προ-πάππο μου τον παπα-Γιάννη ...