ΜΑΤΑΛΑ

Μιά που έγινε σήμερα λόγος για το "ιστορικό" Γούντστοκ του 1969 ήλθε στη μνήμη μου ένα ασήμαντο γιά άλλους αλλά για μένα συγκινητικό συμβάν της ζωής μου και σας το κοινοποιώ...
Στην εποχή της αθωότητας των "χίπις" και των "παιδιών των λουλουδιών" τα Μάταλα της Κρήτης γνώρισαν μεγάλες δόξες και εκατοντάδες νέοι και νέες (κυρίως ξένοι) ήλθαν τότε στη νησί και εγκαταστάθηκαν στις γνωστές σπηλιές δίπλα στην όμορφη παραλία ζώντας μία ήσυχη ζωή με τραγούδια που συνόδευε πάντα μία κιθάρα περιορίζοντας τις υλικές ανάγκες τους στο ελάχιστο δυνατό χωρίς αυτό να περιορίζει την ευτυχία τους...Τα διάβαζα όλα αυτά τότε και ειλικρινά μου γεννήθηκε η επιθυμία να πάω στα Μάταλα και να γνωρίσω έστω και για λίγο αυτή την πραγματικότητα. Δεν τα κατάφερα όμως καθώς έσπευσε η χούντα και έδιωξε βίαια τους χίπις και περιέφραξε τις περίφημες σπηλιές όπου διέμεναν για να μείνουν μόνο οι αναμνήσεις από τα Μάταλα εκείνης της εποχής...
΄Οτι δεν κατάφερα να κάνω τότε το πραγματοποίησα ένα καλοκαίρι τρείς περίπου δεκαετίες αργότερα. Φυσικά δεν βρήκα τίποτα από τις παλιές δόξες και κατέφυγα σε μιά από τις ψαροταβέρνες που βρίσκονται ακριβώς απέναντι απ΄τις σπηλιές και με τη φαντασία μου προσπάθησα να ζωντανέψω τα Μάταλα των χίπις της δεκαετίας του ΄60...
΄Ενα γεγονός όμως με βοήθησε σημαντικά αν και δεν μου προκάλεσε χαρά παρά θλίψη...Μία όμορφη ξένη γυναίκα μεγάλης σχετικά  ηλικίας, με τα ξανθά μαλλιά της νάχουν ήδη πάρει το άσπρο χρώμα του πανδαμάτορα χρόνου και με κάποιες ρυτίδες νάχουν σχηματιστεί γύρω από τα όμορφα μάτια της, ευγενέστατη στους τρόπους και στη συμπεριφορά, ντυμένη με φανερή σεμνότητα τα πολύχρωμα ρούχα των χίπις όπως παλιά, ήλθε και κάθισε μόνη στο διπλανό τραπέζι και αφού έβγαλε τα τσιγάρα της και άναψε ένα έστρεψε το βλέμμα της προς τις σπηλιές και έμεινε έτσι ώρες προφανώς φέρνοντας στη μνήμη της μία όμορφη περίοδο της ζωής της που όμως πέρασε δια παντός...
Με αυτά τα αισθήματα και εντυπώσεις έφυγα από τα Μάταλα ομολογώ πολύ προβληματισμένος.