ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Θα σας πω μιά μικρή ιστορία..Τη μαύρη γάτα μου (τη Δημητρούλα) την ξέρετε. Σας μίλησα πολλές φορές γι΄αυτήν καθώς είναι σύμβουλός μου για δημοσιονομικά και λοιπά θέματα γενικού ενδιαφέροντος. Είναι σήμερα απο το πρωί δίπλα μου εδώ στο πληκτρολόγιο και καμιά φορά απλώνει και αυτή το χεράκι της γιά να χτυπήσει κάποιο πλήκτρο. Σε κάποια φάση μου λέει ..."΄Ολη μέρα γράφεις... γράφεις και δεν τελειώνεις. Γιά όλους και γιά όλα έχεις γράψει γιά μένα δεν έγραψες ποτέ τίποτα...". Και έτσι αποφάσισα να γράψω και γι΄αυτή μιά μικρή ιστορία όπου ήταν η κυρία πρωταγωνίστρια... Επειδή λοιπόν καμιά φορά γιά αστείο την χαρακτηρίζω "αργόσχολη" αφού ποντίκια δεν έχει το σπίτι καί όλη μέρα τρώει και κοιμάται, φαίνεται πως θέλησε να με διαψεύσει εμπράκτως. Και μία μέρα ακούω ένα θόρυβο στο μπαλκόνι με φτερουγίσματα πουλιού και μουγκρίσματα γάτας. Βγαίνω και τι να δω? ... Είχε πιάσει (δεν ξέρω πως) ένα όμορφο πουλάκι και προσπαθούσε να το ακινητοποιήσει ενώ αυτό φτερούγιζε έντονα αφήνοντας μικρές κραυγές αγωνίας και φόβου. Μόλις το βλέπω αυτό ορμάω πάνω στη γάτα, την πιάνω απ΄το κεφάλι και κυριολεκτικά βγάζω από το στόμα της το πουλάκι ζωντανό. Το πιάνω στα χέρια μου ... το χαϊδεύω απαλά για να το ηρεμήσω καθώς έτρεμε ολόκληρο και όταν είδα πως μπορούσε να φύγει το πέταξα ψηλά ... Και εκείνο πέταξε χαρίζοντάς μου ένα κελάηδισμα σα να μου έλεγε "Σ΄ευχαριστώ" ...΄Οσο για τη Δημητρούλα , που οφείλω να πω πως δεν το κακοποίησε με τα μυτερά τα δόντια της, άρχικα μου θύμωσε αλλά δεν πέρασε πολύ ώρα και πάλι ήρθε κοντά μου και άρχισε να τρίβει την κοιλίτσα της στα πόδια μου γουργουρίζοντας με αφοσίωση και αγάπη...