Αρχιτέκτονας-Συγγραφέας

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Η ΄΄ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ΄΄ ΣΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ





ΝΕΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

(θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις: ΔΙΟΠΤΡΑ)





Μερικές σκέψεις για την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ και τηνπραγματική ιστορία του Μιχαήλ Θεοδόροβιτς Κυριάκοβ



Ο Ποντιακόςκαι γενικά ο Μικρασιατικός Ελληνισμός έχει μακρά και λαμπρή ιστορία καιδικαιωματικά καταλαμβάνει μέγα τμήμα της Ελληνικής ιστοριογραφίας . Όμως η ΜικρασιατικήΚαταστροφή του ΄22 και ο ξεριζωμός του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμούαπ΄τις προγονικές του εστίες , οι συνεχείς δοκιμασίες και περιπέτειες τωνΜικρασιατών προσφύγων αλλά και οι σκληροί αγώνες για την επιβίωση , αποτέλεσανένα σύγχρονο ελληνικό έπος του οποίου το περιεχόμενο και οι διαστάσεις , γιαδιάφορους λόγους και αιτίες , συνεχίζουν να αγνοούνται από τους ΄Ελληνες σήμερα.

Ακόμα λόγοι που έχουν να κάνουν με την πολιτική κατάσταση που ακολούθησε στηΣοβιετική ΄Ενωση και στην Ελλάδα κατά το Μεσοπόλεμο , την μετέπειτα περίοδο τουΨυχρού Πολέμου και τον Ελληνικό Εμφύλιο που ακολούθησε τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ,αποτέλεσαν την αιτία οι ΄Ελληνες της Σοβιετικής ΄Ενωσης να αποκοπούν για πολλέςδεκαετίες από τη «Μητέρα πατρίδα» και να εμφανιστούν «παρόντες» στοιστορικό προσκήνιο κατά τις δραματικές εξελίξεις που ακολούθησαν με τηνκατάρρευση της Σοβιετικής ΄Ενωσης .



Την ιδέα συγγραφής ενός βιβλίου που θα περιγράφει με απλό και κατανοητότρόπο τη μεγάλη περιπέτεια του Ποντιακού Ελληνισμού στη Σοβιετική ΄Ενωση καιτην ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ των Ελληνοποντίων στην «Μητέρα πατρίδα» , όπως πάντα ονόμαζαν μενοσταλγία αλλά και με καμάρι την Ελλάδα , σχημάτισα κατά την θητεία μου ωςΣυμβούλου για θέματα Πολιτισμού στο Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) το 2003όταν ήλθα σε επαφή με πολλούς ΄Ελληνες Ποντίους κυρίως από την Γεωργία , τηνΟυκρανία , το Αζερμπαϊτζάν , την Αρμενία και τη Ρωσία που αγωνιούσαν για τομέλλον τους .
Προηγούμενα είχα πραγματοποιήσει πολλά ταξίδιαστις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού (Γιουγκοσλαβία , Βουλγαρία , Πολωνία ,Τσεχοσλοβακία , Ουγγαρία και Ρωσία ) και είχα έλθει σε επαφή με ΄Ελληνες πουζούσαν εκεί από τα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και του Εμφυλίου.

Καθοριστική για την απόφασή μου ναπροχωρήσω στη συγγραφή ενός βιβλίου γι΄αυτούς ήταν και η γνωριμία μου με μίαοικογένεια Ελληνοποντίων που ήλθαν στην Ελλάδα από την Τιφλίδα στα μέσα τηςδεκαετίας του ΄90 όταν άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη η ζωή τους εκεί .Τότε μου διηγήθηκαν την ιστορία ενός απλού Ελληνοπόντιου , με καταγωγή από τηνΤραπεζούντα του Πόντου , που με συγκλόνισε .
Επρόκειτογια τον Μιχαήλ Θεοδόροβιτς Κυριάκοβ (Μιχαήλ Θεοδώρου Κυριακίδη) πουγεννήθηκε στο Καρς το 1915 , έζησε όλη την Ρωσική Επανάσταση και τη συγκρότησητης Σοβιετικής ΄Ενωσης , αγωνίστηκε μαζί με τους άλλους Ποντίους για τηνεπιβίωση στα βουνά του Καυκάσου , αναδείχθηκε χάρη στις ικανότητές του σευψηλά αξιώματα και πέθανε ακριβώς όταν κατέρρεε η Σοβιετική ΄Ενωση .



Θεώρησα τότεότι με ιστό την ζωή του θα μπορούσα να περιγράψω το έπος των Ελλήνων του Πόντουστη Σοβιετική ΄Ενωση και παράλληλα τις κύριες ιστορικές φάσεις τωνγεγονότων από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία ως την «Περεστρόϊκα»του Γκορμπατσόφ και την τελική κατάρρευση της Σοβιετικής΄Ενωσης που ακολούθησε στη συνέχεια .

΄Αλλωστε τιςφάσεις αυτές τις έζησε ο Ποντιακός Ελληνισμός όπως αποδεικνύεται μέσα απόγνωστά και άγνωστα γεγονότα τα οποία οφείλει να γνωρίζει σήμερα ο σύγχρονος΄Ελληνας …
Στην συγγραφή του βιβλίου πολύτιμες ήταν οι διηγήσεις και τα ντοκουμένταπου προσφέρθηκαν με προθυμία από την κόρη και τους συγγενείς του ΜιχαήλΚυριάκοβ , ενός ΄Ελληνα του Πόντου που έζησε όλη του τη ζωή με τη νοσταλγία ναγνωρίσει κάποτε την Ελλάδα , την πατρίδα των προγόνων του.


Έναταξίδι μου , ειδικά για τον σκοπό αυτό στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη ,όταν ακόμη ήταν αισθητή η ατμόσφαιρα του προηγούμενου καθεστώτος , βοήθησεσημαντικά στην κατανόηση πολλών πλευρών του όλου θέματος .

Ακόμα η χρήση της απέραντης βιβλιογραφίας γύρωαπό την Οκτωβριανή Επανάσταση και τη συγκρότηση της ΕΣΣΔ ,αποδείχθηκε απολύτως αναγκαία για την τεκμηρίωση των γεγονότων και καταστάσεωνπου αναφέρονται στο βιβλίο με προσπάθεια να υπάρξει αντικειμενικήκαι πέραν κάθε πολιτικής σκοπιμότητας προσέγγιση των θεμάτων …




Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

18 Ιανουαρίου 1984 Φεύγει ο μεγάλος λαϊκός βάρδος Βασίλης Τσιτσάνης




Απόσπασμα από αντίστοιχο κεφάλαιο του βιβλίου «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ … εν θερμώ»

     Στις 18 Ιανουαρίου 1984 , ανήμερα των γενεθλίων του , φεύγει από τη ζωή ο μεγάλος λαϊκός βάρδος και στιχουργός Βασίλης Τσιτσάνης σε ηλικία 66 ετών , ο άνθρωπος που αν και δε γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη , συνδέθηκε άρρηκτα μαζί της , καθώς σ΄αυτή έγραψε και τραγούδησε για πολλά χρόνια τα καλύτερα τραγούδια του που γράφηκαν στη δικτατορία Μεταξά , στην Κατοχή και αμέσως μετά τον Πόλεμο .

Στην κηδεία του μεγάλου καλλιτέχνη , που έγινε στις 21.1.1984 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών , παρουσία 20.000 φίλων και θαυμαστών του που τον συνόδευσαν συντετριμμένοι στην τελευταία του κατοικία , ο Μίκης Θεοδωράκης τραγούδησε το γνωστό τραγούδι «Συννεφιασμένη Κυριακή» , το οποίο γράφηκε στο δικό του στέκι «Ουζερί Τσιτσάνη» , στη Διαγώνιο (Παύλου Μελά 22 , δίπλα στο Μέγαρο Μοσκώφ) στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής .
  Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1915 από Ηπειρώτες γονείς (η μητέρα του ήταν από τα Ζαγόρια και ο πατέρας του από τα Γιάννενα) . Στα Τρίκαλα ο πατέρας του Τσιτσάνη εγκαταστάθηκε το 1900 και ασχολήθηκε με την κατασκευή τσαρουχιών .

    Πρώτη επαφή με τη μουσική και το τραγούδι είχε ο Β. Τσιτσάνης ακούγοντας από μικρός τον πατέρα του να παίζει ένα παλιό ιταλικό μαντολίνο και να τραγουδά κλέφτικα δημοτικά τραγούδια . Στη συνέχεια, το μαντολίνο αυτό μετατράπηκε από έναν οργανοποιό σε μπουζούκι , και μ΄αυτό θα αρχίσει να παίζει ο Τσιτσάνης σε ηλικία 12 ετών .

Αργότερα έμαθε να παίζει στο γυμνάσιο των Τρικάλων πολύ καλό βιολί , και όπως ο ίδιος ομολογούσε  «…κανείς δεν φανταζόταν ποτέ ότι από δεξιοτέχνης του βιολιού θα γινόμουνα μπουζουξής» …

    Τα τραγούδια του Βαμβακάρη και του Παπάζογλου τον ενθουσιάζουν  και αρχίζει και ο ίδιος να γράφει και να τραγουδά δικά του τραγούδια  και ίσως το τραγούδι «Θα πάω εκεί στην Αραπιά» , που τραγούδησε όλη η Ελλάδα για δεκαετίες , να είναι το πρώτο του τραγούδι που κυκλοφόρησε σε δίσκο .

    Το 1936 ο Τσιτσάνης εγκαθίσταται στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει νομικά , καθώς ήταν το όνειρό του να γίνει δικηγόρος . Παράλληλα όμως στην πρωτεύουσα , για να καλύψει τα βιοποριστικά του έξοδα , αρχίζει να δουλεύει σε διάφορα μικρά κέντρα παίζοντας μπουζούκι και τραγουδώντας . Είναι περίοδος που γνωρίζει τον τραγουδιστή Μήτσο Περδικόπουλου , ο οποίος τον «μπάζει» στα σμυρναίικα και στα δημοτικά τραγούδια και γραμμοφωνεί το πρώτο ζεϊμπέκικο με τίτλο «Σ΄έναν τεκέ μπουκάρουν» . Θα ακολουθήσει η συνεργασία του με τον Μάρκο Βαμβακάρη και τη Σοφία Καρίβαλη .
    Το Μάρτιο του 1938 πηγαίνει στρατιώτης και υπηρετεί στο Τάγμα Τηλεγραφητών Θεσσαλονίκης που ήταν εγκατεστημένο στο κτιριακό συγκρότημα ανατολικά της προέκτασης της οδού Γ . Παπανδρέου (Ανθέων) στη βίλα Αλλατίνη (μετέπειτα Νομαρχία Θεσσαλονίκης) . Μόλις έφτασε στη Θεσσαλονίκη έγραψε και το πρώτο του τραγούδι που αναφέρεται στην πόλη που αγάπησε και συνδέθηκε μαζί της ως το τέλος της ζωής του , άσχετα αν το 1946 , μετά τον πόλεμο , θα επιστρέψει στην Αθήνα , όπου βρίσκονταν άλλωστε όλες οι δισκογραφικές εταιρείες με τις οποίες συνεργαζόταν («Odeon» , «Columbia» και  «His Master΄s Voice») . Το τραγούδι με τίτλο «Ο ασυρματιστής» αναφέρει χαρακτηριστικά :
«Πέντε μήνες βρίσκομαι μες στη Θεσσαλονίκη  - στο Τάγμα Τηλεγραφητών εκεί που ανήκει- ενόμιζα πως θα ΄μουνα παντοτινά πολίτης - μα πήρα τον ασύρματο και έγινα προφήτης - Στον ώμο τον φορτώνομαι και στο Ντεπώ πηγαίνω - κορίτσια της Καλαμαριάς όλα τα ξετρελαίνω . -Αριστοκράτισσες μικρές ζητάνε να με δούνε - στου Φλόκα περιφέρονται για μένα συζητούνε - Τσιτσάνη ν΄αντικρίσουνε να παρηγορηθούνε» .  
    Στο «πειθαρχείο» του τάγματος , το οποίο παρότι φαίνεται συχνά επισκεπτόταν ως κρατούμενος ο Τσιτσάνης , έγραψε κάποια χειμωνιάτικη νύχτα και τη θρυλική «Αρχόντισσσα», τραγούδι αφιερωμένο σε μια όμορφη γυναίκα , με τα εξής λόγια :
«Κουράστηκα για να σε αποκτήσω  - αρχόντισσά μου , μάγισσα τρελή - σαν θαλασσοδαρμένος μες στο κύμα - παρηγοριά ζητούσα ο δόλιος στη ζωή . Πόσες καρδούλες έχουν μαραζώσει - και ξέχασαν για πάντα τη ζωή ,  μπροστά στ΄αρχοντικά σου τα στολίδια - σκλαβώθηκαν για σένα ξένοι και Ρωμιοί . -Αρχόντισσα , τα μαγικά σου μάτια -τα ζήλεψα , τα έκλαψα πολύ - φαντάστηκα , σκεπτόμουνα παλάτια- μα συ με γέμισες μαρτύρια στη ζωή»

Στις αρχές του 1940 , ο Τσιτσάνης που βρισκόταν  στη Θεσσαλονίκη , αρραβωνιάστηκε τη Θεσσαλονικιά Ζωή Σαμαρά , κόρη ξυλέμπορου από τα Γρεβενά , την οποία παντρεύτηκε τον Ιούλιο του 1942 και απέκτησαν δύο παιδιά , τη Βικτωρία και τον Κώστα .

Κουμπάρος του ήταν ο τότε διοικητής Ασφάλειας της Θεσσαλονίκης Νικόλαος Μουσχουντής , φίλος του Τσιτσάνη και λάτρης του ρεμπέτικου τραγουδιού , ο οποίος και τον βοήθησε να εργασθεί σε διάφορα καταστήματα διασκέδασης τα οποία παρά τις φοβερές συνθήκες πείνας και ανέχειας , λειτουργούσαν με την ανοχή των κατακτητών στην κατοχική Θεσσαλονίκη , με πελάτες συνήθως μαυραγορίτες  και συνεργάτες των Γερμανών .

Τότε το 1942 , άνοιξε και το «Ουζερί Τσιτσάνη» με τον κουνιάδο του , στην οδό Παύλου Μελά 22 στη Διαγώνιο , στο Κέντρο της Θεσσαλονίκης , για τους χειμερινούς μήνες , χωρίς όμως να σταματήσει να εμφανίζεται και να τραγουδά και ο ίδιος και στα άλλα γνωστά μαγαζιά της πόλης , καθώς και στη Χαλκιδική , κυρίως τα καλοκαίρια που έκανε περιοδείες στις γύρω περιοχές .

Το 1943 έπαιξε στην οικογενειακή ταβέρνα «Τα κούτσουρα του Δαλαμάγκα» στην οδό Νικηφόρου Φωκά 10 , στο στέκι της αριστοκρατίας «Μπεχ – τσινάρι « στην παραλία της Θεσσαλονίκης , και αλλού , ενώ κατά την περίοδο αυτή έγραψε και το περίφημο τραγούδι «Συννεφιασμένη Κυριακή» κάτω από το βαρύ κλίμα της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη .

Ο ίδιος ο Τσιτσάνης αφηγείται πως εμπνεύστηκε αυτό το τραγούδι που χαρακτηρίστηκε «εθνικός ύμνος» της λαϊκής μας μουσικής λέγοντας : «Κατά την περίοδο της Κατοχής , στη Θεσσαλονίκη , εμπνεύστηκα και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» .

Την αφορμή μου την έδωσε ένα από τα τραγικά περιστατικά που συνέβαιναν τότε στον τόπο μας , με την πείνα , τη δυστυχία , το φόβο , την καταπίεση , τις συλλήψεις , τις εκτελέσεις .

Η «Συνεφιασμένη Κυριακή» κλείνει μέσα της όλη την τραγική εκείνη περίοδο»

Το ιστορικό , εκφραστικό , λιτό και όμορφο τραγούδι αναφέρει :
«Συννεφιασμένη Κυριακή -  μοιάζεις με την καρδιά μου - που έχει πάντα συννεφιά , συννεφιά - Χριστέ και Παναγιά μου .

- Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή - που ΄χασα τη χαρά μου - συννεφιασμένη Κυριακή , Κυριακή - ματώνεις την καρδιά μου .-


Όταν σε βλέπω βροχερή - στιγμή δεν ησυχάζω - μαύρη μου κάνεις τη ζωή , τη ζωή  - και βαριαναστενάζω»                                                                           



Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ 19 ΑΙΏΝΑ



Απόσπασμα από το αντίστοιχο Κεφάλαιο για τον Αθλητισμό στη Θεσσαλονίκη από το βιβλίο

«ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ … εν θερμώ»
Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η Ελληνική Κοινότητα της Θεσσαλονίκης , μετά από εισήγηση φωτισμένων και πολυταξιδεμένων μελών της , συμπεριέλαβε στο πρόγραμμα των ελληνικών εκπαιδευτηρίων της πόλης και τη Γυμναστική κατά το Γερμανικό» λεγόμενο σύστημα που κυριαρχούσε την ίδια εποχή στην Ευρώπη .
Το 1876 αναφέρεται η άφιξη στην πόλη του εκπαιδευτικού Ιωάννη Φωκιανού ο οποίος , εκτελώντας εντολές του «Συλλόγου προς διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων» της Αθήνας , έφτασε στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να οργανώσει συστηματικά τον τομέα της Γυμναστικής στα ελληνικά σχολεία όπως έπραξε και στην υπόλοιπη Ελλάδα την ίδια εποχή .

Και εκ των αποτελεσμάτων εξάγεται το συμπέρασμα πως ο χώρος οργανώθηκε κατά τον καλύτερο τρόπο για τα δεδομένα της εποχής και τις επικρατούσες τότε συνθήκες με την Οθωμανική αυτοκρατορία να επιδιώκει εναγωνίως τον εξωραϊσμό της .

Τα σχολεία της Θεσσαλονίκης –αναφέρεται- άρχισαν να διαμορφώνουν χώρους άθλησης και γυμναστήρια , να προμηθεύονται όργανα γυμναστικής και να οργανώνουν μικρές μαθητικές αθλητικές ομάδες και εκδηλώσεις .

Το πόσο εκτιμήθηκε από τους Θεσσαλονικείς η παρουσία και το έργο του Φωκιανού στην πόλη την περίοδο εκείνη αλλά και τις επόμενες δεκαετίες αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μετά την Απελευθέρωση της πόλης , ο Γυμναστικός Σύλλογος «Ηρακλής» τίμησε την προσφορά του στον Αθλητισμό γενικά οργανώνοντας στις 16 ΜαΪου 1926 επίσημο μνημόσυνο στο γήπεδό του παρουσία των αρχών της πόλης και όλων των αθλητικών συλλόγων και σωματείων της Θεσσαλονίκης .

Τις επόμενες δεκαετίες τον Φωκιανό διαδέχθηκαν στη Θεσσαλονίκη διάφοροι ενθουσιώδεις οπαδοί της γυμναστικής και της άθλησης οι οποίοι και τις εισήγαγαν στα Ελληνικά σχολεία Θηλέων της πόλης καθιερώνοντας στις αρχές του 20ου αιώνα το «σουηδικό» σύστημα εκγύμνασης
.΄Ενας μάλιστα απ΄αυτούς , με αξιοπρόσεκτη θεωρητική κατάρτιση στο αντικείμενο , ο επιθεωρητής των ελληνικών σχολείων της Μακεδονίας Αριστείδης Ιωαννίδης , εξέδωσε και εγχειρίδιο Οργανικής Γυμναστικής για τις ανάγκες που διαμορφώθηκαν με την προσέλευση πλήθους νέων στα γυμναστήρια της πόλης .


Αποτέλεσμα αυτών ήταν να πραγματοποιηθούν,στις 29 Απριλίου 1901 , σε Σχολικό Γυμναστήριο της Θεσσαλονίκης οι πρώτοι σχολικοί αγώνες παρουσία πλήθους Θεσσαλονικέων φιλάθλων .

 Οι αγώνες αυτοί , με απόφαση της Ελληνικής Κοινότητας , θεσμοθετήθηκαν και επαναλαμβάνονταν κατ΄έτος στο ίδιο Σχολικό Γυμναστήριο και από το 1910 τελούνταν στο γήπεδο του Παπαφείου Ορφανοτροφείου .

Στον τομέα της ανάπτυξης του Αθλητισμού στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ου αιώνα μεγάλη ήταν η προσφορά του «Ομίλου Φιλομούσων Θεσσαλονίκης» που ιδρύθηκε από ΄Ελληνες της πόλης το 1902 για να υπηρετήσει διάφορους τομείς Πολιτισμού μεταξύ των οποίων ήταν η Γυμναστική και ο Αθλητισμός .

Ο ΄Ομιλος εγκατέστησε χειμερινό γυμναστήριο στην προκυμαία της Θεσσαλονίκης όπου και το κέντρο της κοινωνικής δραστηριότητας στην πόλη και οργάνωσε κολυμβητήριο και κωπηλατήριο με λέμβους απ΄όπου αναδείχθηκαν ικανότατοι αθλητές .
Παράλληλα συγκρότησε και ομάδα πεζοπόρων , εκδρομικό τμήμα και φιλαρμονική συμβάλλοντας ουσιαστικά στην καλλιέργεια , σωματική και ψυχική υγεία αλλά και στην αναγκαία κοινωνική συνοχή των μελών του τις παραμονές των μεγάλων εξελίξεων στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη με τη Μακεδονία να απειλείται με κατάληψη από εχθρούς και φίλους .


Ακόμα ο ΄Ομιλος ίδρυσε και λειτούργησε ποδοσφαιρικό τμήμα μετακαλώντας από τη Γερμανία ΄Ελληνες και ξένους ειδικούς για να διδάξουν το νέο αυτό άθλημα που άρχισε να επικρατεί τότε στην Ευρώπη .

 Επίσης ο «΄Ομιλος Φιλομούσων» ασχολήθηκε και με την ποδηλασία οργανώνοντας πολλούς ποδηλατικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη όπου καλούνταν και ελάμβαναν μέρος και ποδηλάτες προερχόμενοι από τη Νότια (Ελεύθερη) Ελλάδα .
Για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί , ο « Ομιλος Φιλομούσων Θεσσαλονίκης» σταδιακά παρήκμασε για να περιέλθει το 1909 σε πλήρη μαρασμό και παρακμή . Είχε όμως από το 1908 ιδρυθεί στη Θεσσαλονίκη ο Γυμναστικός Σύλλογος «Ηρακλής» που συνέχισε με επιτυχία το έργο του .
Στα χρόνια που ακολούθησαν και ιδιαίτερα μετά την Απελευθέρωση , τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο , τη Μικρασιατική Καταστροφή , τον ερχομό και εγκατάσταση των προσφύγων στη Θεσσαλονίκη και στη μείζονα περιοχή της , ιδρύθηκαν πολλοί αθλητικοί σύλλογοι στην πόλη με ευρύτατους στόχους και φιλοδοξίες .
Το έργο και η προσφορά των περισσότερων από αυτούς υπήρξε πολύτιμο σε εθνικό επίπεδο για τα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν και την ανασυγκρότηση του κράτους . Δικαιωματικά συνεπώς οι αθλητικοί σύλλογοι εκείνης της εποχής και των επόμενων δεκαετιών , οι οποίοι εκ των πραγμάτων δεν ήταν αποκλειστικά και μόνον «αθλητικοί» , έχουν θέση στην Ιστορία της Θεσσαλονίκης της νεότερης και σύγχρονης εποχής .

Ανάμεσά τους οι κύριοι εκπρόσωποί τους : «Ηρακλής» , «΄Αρης» , «ΧΑΝΘ» , «ΠΑΟΚ» , «Απόλλων» Καλαμαριάς» , «ΒΑΟ» , «Θερμαϊκός» , «Μακεδονικός», «ΜΕΝΤ» και «Αετός» Θεσσαλονίκης . Πέρα όμως απ΄ αυτούς έδρασαν στην πόλη και άλλοι σύλλογοι , όμιλοι και σωματεία με αξιόλογο έργο στον αθλητισμό αλλά και γενικότερα στον κοινωνικό – πολιτιστικό τομέα , όπως :
 ο Γυμναστικός Σύλλογος «Μέγας Αλέξανδρος» που ιδρύθηκε το 1923 , ο Γυμναστικός και Εκπαιδευτικός Σύλλογος «Νέα Γενεά Καλαμαριάς» που ιδρύθηκε το 1922 και αποτελεί τον πρόδρομο του « Απόλλωνα» , ο «Ολυμπιακός Αστήρ» 
Θεσσαλονίκης , οι «Ακρίτες» (Συκεών) , ο «ΠΑΟ Διοικητηρίου» (ΠΑΟΔ) , ο «ΠΟΞ» (Ξηροκρήνης) , ο «Αγροτικός Αστέρας» Ευόσμου , ο «΄Ομιλος Τροχιοδρομικών Θεσσαλονίκης» , ο «΄Ατλαντας» , ο Γυμναστικός Σύλλογος των Ισραηλιτών της Θεσσαλονίκης «Μακαμπή» κ.ά.


Αξιομνημόνευτη παρουσία ακόμα είχαν σύλλογοι και σωματεία που δραστηριοποιήθηκαν και σε άλλους τομείς προσφέροντας πολλές και ουσιαστικές υπηρεσίες συχνά μέσα από ευρύτατου φάσματος πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες .

Στον υγρό στίβο η Θεσσαλονίκη παρουσίαζε ανέκαθεν σημαντική κίνηση και τα μεγάλα αθλητικά σωματεία της πόλης είχαν από την αρχή της ίδρυσής τους τμήματα ναυτικών αθλημάτων ενώ διοργάνωναν συχνά κανονικούς και θεσμοθετημένους ναυτικούς αγώνες στο Θερμαϊκό κόλπο .
Η αγάπη μάλιστα των Θεσσαλονικέων για τη θάλασσα τους ώθησε να συγκροτήσουν καθαρά ναυτικά σωματεία : Το 1931 ιδρύθηκε ο «Ναυτικός ΄Ομιλος Θεσσαλονίκης» (ΝΟΘ) και το 1933 ιδρύεται ο «Ιστιοπλοϊκός ΄Ομιλος Θεσσαλονίκης» (ΙΟΘ) και ο «΄Ομιλος Φίλων Θαλάσσης» (ΟΦΘ) . Προηγούμενα και από το 1926 πραγματοποιούνταν στη Θεσσαλονίκη και αγώνες πόλο με πολλούς οπαδούς και φίλους του αθλήματος .

Τεράστια επίδραση στα αθλητικά πράγματα της Θεσσαλονίκης , της μείζονος περιοχής της αλλά και σε εθνικό επίπεδο είχαν δύο σημαντικά έργα που εκτελέστηκαν στην πόλη στην δεκαετία του ΄60 και αποτέλεσαν το καύχημα για τον ολόκληρη την φίλαθλο Ελλάδα .

Πρόκειται για το «Εθνικό Καυταντζόγλειο Στάδιο» η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε το 1960 και ανακαινίστηκε πλήρως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και για το «Αλεξάνδρειο Αθλητικό Μέλαθρο» (Παλαί ντε Σπορ) που κατασκευάστηκε στο χώρο της ΔΕΘ το 1966 .
Το πρώτο υπήρξε για δεκαετίες το μεγαλύτερο στάδιο στη χώρα ενώ το δεύτερο αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο κλειστό γήπεδο σε ολόκληρη την Ελλάδα ως το 1982 που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του «Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας» στην Αθήνα .

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Πυρκαγιά στο Καλοχώρι 1986



ΜΙΑ ΟΛΕΘΡΙΑ ΠΡΟΒΛΕΨΗ …

Τις τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου του 1986 , εδώ και 26 δηλαδή χρόνια , είχε εκδηλωθεί πυρκαγιά στις δεξαμενές  πετρελαίου που βρίσκονταν (και βρίσκονται) κοντά στο Καλοχώρι δυτικά της Θεσσαλονίκης και σε μικρή απόσταση από τις κατοικημένες περιοχές του και σήμερα υποβαθμισμένου Δυτικού τομέα της πόλης .
Το γεγονός ανησύχησε τότε τον κόσμο αλλά οι αρμόδιοι έσπευσαν να καθησυχάσουν τους πάντες πως δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος .

 Είχα τότε μία υπεύθυνη θέση στο Δήμο Θεσσαλονίκης και παρά την υπαλληλική μου ιδιότητα αποφάσισα να αντικρούσω τον εφησυχασμό και την απραγία των αρμοδίων και υπευθύνων δημοσιεύοντας την 1.3.1986 στην τοπική εφημερίδα «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ», στην οποία αρθρογραφούσα τότε συχνά , ένα σύντομο άρθρο μου επισημαίνοντας τους μεγάλους κινδύνους που διέτρεχε η πόλη .
 Και δυστυχώς … δικαιώθηκαν οι ανησυχίες και οι φόβοι μου . 

Το θυμίζω απλά όχι για να αποσπάσω ... εύσημα και επαίνους αλλά γιατί παρόμοιοι κίνδυνοι συνεχίζουν να υφίστανται στη Θεσσαλονίκη και σήμερα παρόλο που η αποβιομηχάνιση και η οικονομική κρίση νέκρωσαν τη Βιομηχανική της Ζώνη ….

Απόστολος Παπαγιαννόπουλος  , Ιανουάριος 2012

Το άρθρο με την ολέθρια πρόβλεψη έγραφε τα εξής :

''Πιεστικά ερωτήματα …

Από τη στήλη αυτή εδώ και 7 μήνες , σε σχόλιό μας της 7ης Σεπτεμβρίου 1985 με τίτλο «Επικίνδυνες διαρροές» , είχαμε επισημάνει τους σοβαρούς κινδύνους που απειλούν την πόλη μας και που προέρχονται από βιομηχανικές εγκαταστάσεις και δεξαμενές καυσίμων που είναι εγκατεστημένες ανάμεσα σε κατοικίες , ιδιαίτερα του δυτικού τομέα της Θεσσαλονίκης .

Είχε γίνει τότε το σχόλιο με αφορμή το θάνατο 2.500 κατοίκων της ινδικής πόλης Μποπάλ από διαρροή τοξικού αερίου κυανιούχου μεθυλίου από δεξαμενές πολυεθνικής εταιρίας που ήταν εγκατεστημένες μέσα σε κατοικημένη περιοχή . 
                                                                                                                                                                     Δεν είχαμε καμιά επιθυμία να «δικαιωθούμε» αλλά να επιστήσουμε την προσοχή για την ανάγκη λήψης άμεσων και αποτελεσματικών μέτρων ώστε να αποτραπεί παρόμοιο γεγονός και στη Θεσσαλονίκη όπου  φαίνεται υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις μιας παρόμοιας τραγωδίας … 

Δεν υπήρξε απάντηση αλλά ούτε και καμιά αντίδραση , πράγμα που ασφαλώς σημαίνει πως τα πάντα «έχουσι καλώς» και κανείς κίνδυνος δεν υφίσταται  που να δικαιολογεί παρόμοια ανησυχία . Επειδή όμως προϋπήρξαν για το ίδιο θέμα έντονα ψηφίσματα , αποφάσεις και διαβήματα συλλόγων , φορέων, Επιμελητηρίων και Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης  και επειδή είναι σε όλους γνωστό πως αναπτύχθηκε και «οργανώθηκε» αυτή η πόλη όπου συνυπάρχει το μαζούτ και η αμμωνία με τις κατοικίες , τα νοσοκομεία και τα σχολεία , είναι δεδομένο πως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη αντίδραση από την άμεσα απαιτούμενη ενέργεια της μεταφοράς των επικινδύνων εγκαταστάσεων μακριά από την πόλη.

           Η πυρκαγιά που ξέσπασε στις δεξαμενές πετρελαίου στο Καλοχώρι , πέρα από τις ζημιές που προκλήθηκαν , είχε ως συνέπεια να δημιουργηθούν άμεσοι κίνδυνοι για μια τραγωδία με ανθρώπινα θύματα απροσδιόριστου μάλιστα αριθμού . Οι διαβεβαιώσεις που δόθηκαν μπορούν να θεωρηθούν ικανοποιητικές μόνο στο βαθμό ότι συντέλεσαν στο να αποτραπεί ο εξίσου επικίνδυνος πανικός των κατοίκων της πόλης. 



Κατά τα άλλα ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και άμεσος και αυτό βεβαιώνεται από το περιεχόμενο πολλών μελετών και ειδικών ερευνών που έχουν ως τώρα πραγματοποιηθεί . Οι αντιδράσεις και οι κινητοποιήσεις για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς του Καλοχωρίου υπήρξαν πραγματικά άμεσες , αγωνιώδεις και φιλότιμες . 

Αυτό όμως δεν φτάνει αφού ο κίνδυνος είναι συνεχής και υπαρκτός .΄Ενας κίνδυνος που λαμβάνει ανησυχητικές και δραματικές διαστάσεις αν συνυπολογιστεί ότι η Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε σεισμογενή περιοχή και ακόμα ότι δεν διαθέτει οδικά δίκτυα και μέσα για μια ταχεία μεταφορά – μετακίνηση πληθυσμού σε περίπτωση ανάγκης .
            Μετά από αυτά μπαίνουν πρωταρχικά τα εξής πιεστικά ερωτήματα που απαιτούν άμεση απάντηση :

*        Με ποιες προδιαγραφές ασφαλείας για την πόλη και τον πληθυσμό της εγκαταστάθηκαν και λειτουργούν ακόμα οχλούσες βιομηχανίες και δεξαμενές εύφλεκτων  και επικίνδυνων υλών και αερίων

*       Ποια είναι η αρμόδια υπηρεσία ή φορέας  που σε μόνιμη βάση θα βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα καθημερινά (πρωί και βράδυ) για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών (σεισμός , πλημμύρες, πυρκαγιές , διαρροή δηλητηριωδών και επικίνδυνων αερίων κλπ)

*       Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσης των οχληρών και επικίνδυνων βιομηχανιών και εγκαταστάσεων και

*       Πότε θα τεθεί σε εφαρμογή ο νόμος για το Ρυθμιστικό Θεσσαλονίκης που προβλέπει την λήψη άμεσων μέτρων για παρόμοιες περιπτώσεις

Και όλα αυτά με το αγωνιώδες δεδομένο ότι ο κίνδυνος ίσως πέρασε η απειλή όμως μένει .

(«Θεσσαλονίκη» 1.3.1986)
 (Σημ. οι προβλέψεις του άρθρου δυστυχώς επαληθεύτηκαν το ίδιο κιόλας βράδυ   όταν ξαφνικός άνεμος αναζωπύρωσε την πυρκαγιά στις εγκαταστάσεις του Καλοχωρίου σε βαθμό που να απειλούνται άμεσα οι παρακείμενες δεξαμενές αμμωνίας …) 

Η CASA BIANCA της Θεσσαλονίκης



Ένα κτίσμα στην Ανατολική Θεσσαλονίκη δεμένο με την ιστορία της πόλης που φέτος συμπληρώνει 100 χρόνια από την Απελευθέρωσή της , όσο δηλαδή είναι και η ηλικία αυτού του αρχοντικού …
του αρχιτέκτονα – συγγραφέα Απόστολου Παπαγιαννόπουλου


        Η Θεσσαλονίκη συμπληρώνει φέτος 100 χρόνια από την Απελευθέρωσή της το 1912 και υπό άλλες συνθήκες και με άλλους ανθρώπους να διαχειρίζονται τις τύχες μας και ουσιαστικά τη ζωή μας , θα έπρεπε ολόκληρο το έτος 2012 να έχει αφιερωθεί σ΄αυτό το γεγονός αφού μαζί με τη Θεσσαλονίκη ενσωματώθηκαν τότε  στον εθνικό κορμό της Ελλάδας ολόκληρη η Μακεδονία , η ΄Ηπειρος και τα Νησιά του Αιγαίου Πελάγους  .
 Ενώ όμως ανήμερα Πρωτοχρονιάς περιμέναμε να ακούσουμε , όπως παλιά κατά τις εθνικές επετείους , κανονιοβολισμούς από την ΄Ανω πόλη και τον Πύργο του Τριγωνίου  και τις φιλαρμονικές της πόλης να παιανίζουν εωθινά εμβατήρια , μία υγρή και πνιγερή ατμόσφαιρα σιγής , αγωνίας , φόβου και θλίψης απλώθηκε πάνω από την πόλη .
Η οικονομική κρίση και οι θλιβερές συνέπειές της χτύπησαν καίρια την αρχόντισσα Θεσσαλονίκη με την μακραίωνη ιστορία της , τους κοινωνικούς της αγώνες και τους συνετούς και δημιουργικούς της ανθρώπους .

Ευτυχώς όμως που υπάρχουν στην πόλη κάποια κτίσματα από το παρελθόν που συνδέθηκαν με την ιστορία της και περιγράφουν τις παλιές της δόξες και τις μεγάλες ελπίδες που γέμισαν τις καρδιές των Θεσσαλονικέων όταν μετά την υπογραφή της παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου το 1912 , έμπαινε στην καταστόλιστη με γαλανόλευκες σημαίες 


Θεσσαλονίκη από τη σημερινή οδό 26ηςΟκτωβρίου η μεραρχία του μέραρχου Κλεομένη Κλεομένους …                                                                                                   
 Ένα από αυτά τα κτίσματα  , που ευτυχώς σώθηκαν την τελευταία ώρα , είναι ασφαλώς η γνωστή  CASA BIANCA  της παλιάς περιοχής των Εξοχών της Ανατολικής Θεσσαλονίκης που ορθώνεται και σήμερα με σεμνή μεγαλοπρέπεια παρά το περίτεχνο της κατασκευής της , υποδηλώνοντας με την παρουσία της πως η πόλη αυτή με τη μακρά και συγκλονιστική ιστορία μπορεί εκτός από το ένδοξο παρελθόν να έχει και ένα αντάξιο μέλλον .

Γι΄αυτό άλλωστε και αγαπούν τη Θεσσαλονίκη όλοι όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν από κοντά αφού μπορεί να τους θυμίζει αυτό συχνά  μέσα από τα μνημεία της που σε πείσμα των καιρών αντέχουν στο χρόνο , στις περιπέτειες και στις συμφορές …

       Η  CASA BIANCA της Θεσσαλονίκης  αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και ελάχιστα εναπομείναντα δείγματα παρόμοιας αρχιτεκτονικής που σώθηκαν στον Ελλαδικό χώρο . Για το λόγο αυτό η αναστήλωση και ριζική αποκατάστασή της υπήρξε εδώ και 15 περίπου χρόνια , ένα από τα πλέον σημαντικά έργα που εκτελέστηκαν στην πόλη τις τελευταίες δεκαετίες .

 Το οικόπεδο όπου κτίστηκε το όμορφο αυτό κτίσμα της Ανατολικής περιοχής των Εξοχών της Θεσσαλονίκης , που ονομαζόταν και συνοικία  των Πύργων , αγοράστηκε το 1911 από τον πλούσιο επιχειρηματίαDino Fernandez – Diaz , ιταλό υπήκοο και επίλεκτο μέλος της εβραϊκής κοινότητας της  πόλης .

 Στο οικόπεδο αυτό και με σχέδια του ιταλού μηχανικού Piero Arrigoni κτίστηκε το 1912 , ακριβώς προ 100 ετών από σήμερα , η γνωστή εξοχική έπαυλη στην οποία ο ιδιοκτήτης έδωσε το όνομα της  αγαπημένης του συζύγου  Ελβετίδας Blanche  ή Bianca Meyer και την οποία – όπως λέγεται – προσέφερε στην ωραία σύζυγό του ως γαμήλιο δώρο .

 Με την Bianca ο  Dino Fernadez  απέκτησε τρία παιδιά , την Aline , τη Nina και τον Rierre και φαίνεται πως έζησαν μέρες ευτυχίας και χαράς στο αρχοντικό αυτό το οποίο περιέβαλε ένας υπέροχος κήπος του οποίου η ομορφιά συνέχιζε να υπάρχει για πολλές δεκαετίες στις αναμνήσεις των παλιών Θεσσαλονικέων .

Συχνά , καθώς διηγούνται άνθρωποι που γνώρισαν από κοντά την οικογένεια , το ζεύγος και τα παιδιά παρακολουθούσαν θεατρικές παραστάσεις και μουσικές εκδηλώσεις ενώ λαμπρές δεξιώσεις γίνονταν κάθε τόσο στο αρχοντικό με προσκεκλημένους πολλούς επίσημους αλλά και διακεκριμένους Θεσσαλονικείς της υψηλής κοινωνίας της πόλης που διασκέδαζαν υπό τους ήχους του πιάνου  που ήταν τοποθετημένο στο υπερυψωμένο ισόγειο, μπαίνοντας στο κτίσμα – όπως λένε – δεξιά στη μεγάλη σάλα που έβλεπε στην αυλή . 

Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήταν οι Χατζηλαζάρου , μέλη της οικογένειας Αγγελάκη (που αργότερα έγινε δήμαρχος Θεσσαλονίκης) , οι Modiano και πολλοί άλλοι γνωστοί τραπεζίτες και έμποροι της εποχής ενώ συχνή ήταν και η παρουσία εκεί του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά και αυτού του βασιλιά Γεωργίου Α΄όσο έζησε στη Θεσσαλονίκη . 

Όμως αυτό που σημάδεψε το αρχοντικό και το συνέδεσε με την ιστορία της πόλης , ήταν το τρυφερό ειδύλλιο της όμορφης  Aline και του ανθυπολοχαγού του μηχανικού στον ελληνικό στρατό Σπύρου Αλιμπέρτη αμέσως μετά την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης όταν μαζί με τους άλλους στρατιώτες της Μεραρχίας Κλεομένη Κλεομένους  μπήκαν θριαμβευτικά στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1912 .

 Ένα απόγευμα τότε ο Σπύρος Αλιμπέρτης γνώρισε σε βαγόνι ενός τραμ τις αδελφές Φερναντέζ  για να προκύψει μεγάλος έρωτας εκατέρωθεν παρά το ότι οι ερωτικοί δεσμοί μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων δεν γίνονταν αποδεκτοί από τους Εβραίους της πόλης και ούτε που ήθελαν να ακούσουν για πιθανό γάμο των δύο ερωτευμένων νέων .

 Για το λόγο αυτό επιστρατεύτηκαν τότε Αρχιρραβίνοι και προεστοί Εβραίοι της Θεσσαλονίκης για να μεταπείσουν την Αλίνη αλλά αυτή ήταν αμετάπειστη .

 Οι πόρτες του αρχοντικού που ως τότε ήταν ορθάνοιχτες έκλεισαν για τον Αλιμπέρτη ο οποίος ένα πρωί μαθεύτηκε στην πόλη πως έκλεψε εκουσίως την αγαπημένη του καθώς αυτή του έστειλε δακρύβρεκτο γράμμα με το οποίο του καθιστούσε γνωστό ότι … « ο βίος της ήταν γεμάτος από θλίψεις και πικρίας μακράν αυτού …» .                                      
Και όπως γράφει η τοπική εφημερίδα «Το Φως» στο φύλλο της 8ης Μαρτίου 1914 :   « Η δεσποινίς Αλίν εξήλθε προχθές την πρωίαν εκ του εν τη συνοικία Ντεπώ πατρικού της μεγάρου επί τη προφάσει ότι , όπως συνήθως , θα μετέβαινεν εις φιλικήν γειτονικήν οικογένειαν .
 Αλλ΄αντί να μεταβή εις την εν λόγω φιλικήν οικογένειαν κατήλθεν εις την πλατείαν της Ελευθερίας όπου συνήντησε τον εκλεκτόν της καρδίας της ως είχον συμφωνήσει .

 Και το τρυφερόν ζεύγον ολοταχώς διηυθύνθη εις την αποβάθραν και επέβη του κατά την στιγμήν εκείνην αναχωρούντος δια Χαλκίδα ατμοπλοίου Γιαννουλάτου « Ερυσσός» …» .                                                                       

   Στη συνέχεια ο Αλιμπέρτης και η Αλίνη , την άνοιξη του 1914 παντρεύτηκαν σε Καθολική εκκλησία της Αθήνας  (καθώς ο γαμπρός ήταν Καθολικός ) και εγκαταστάθηκαν σε ένα σπίτι κοντά στην Ακρόπολη αλλά δεν απέκτησαν παιδιά . Μετά  όμως από συγκατάθεση του Φερναντέζ επανήλθαν  στη Θεσσαλονίκη αλλά το κλίμα στην πόλη ήταν βαρύ και αναγκάστηκαν για ένα διάστημα να φύγουν για το Παρίσι όπου και εκεί δεν βρήκαν αυτό που ζητούσαν από τη ζωή  . 

 Στο μεταξύ η τύχη της οικογένειας είχε δραματικό τέλος : Το 1934 η Μπιάνκα πέθανε  στο Παρίσι και το 1943 εκτελούνται  από τους Γερμανούς μαζί με άλλους Εβραίους ο Φερναντέζ  και ο γιός του  Πιέρ στη Βόρεια Ιταλία όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν όταν άρχισαν οι διώξεις των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί . Ακόμα η  «Κάζα Μπιάνκα» στη Θεσσαλονίκη επιτάχθηκε από τους κατακτητές και ο επάνω όροφος χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία του Ιταλού προξένου . 
                                                                                                                                                     
 Όταν μετά τον πόλεμο ο Αλιμπέρτης και η Αλίνη επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη βρήκαν το κτίσμα σε άθλια κατάσταση και αναγκάστηκαν να μείνουν στο ισόγειο που δεν είχε υποστεί μεγάλες ζημίες . Η ζωή τους ήταν κλειστή και περιορισμένη μόνο σε δύο δωμάτια του άλλοτε λαμπρού αρχοντικού 

 Το ζευγάρι ,  που με το τρυφερό του ειδύλλιο σημάδεψε μία ολόκληρη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της Θεσσαλονίκης , έφυγε από τη ζωή το 1960 .

Φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς και ίσως υπερήφανοι και οι δύο που με την αγάπη τους ξεπέρασαν πολλά ταμπού που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να προκαλούν προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις .

(Σημ. τη μελέτη αποκατάστασης της Κάζα Μπιάνκα συνέταξε το 1993 ομάδα αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών υπό τον καθηγητή κ. Νικόλαο Μουτσόπουλο και το έργο εκτελέστηκε απο το Δήμο Θεσσαλονίκης στα χρόνια 1994- 1997 .
 Ο υποφαινόμενος είχε την τιμή να είναι τότε προϊστάμενος της Διευθύνουσας το έργο Υπηρεσίας εκ μέρους του Δήμου Θεσσαλονίκης)

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

«Είσαι ο ; …»

(Το 1986 , όταν αρθρογραφούσα στην εφημερίδα "ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ" , έγραψα ένα σκωπτικό σχόλιο για τον "Ειδικό Κωδικό Αριθμό Μητρώου (ΕΚΑΜ) με τον οποίο οι τότε κυβερνώντες ετοίμαζαν να μας καταγράψουν στους καταλόγους ως αντικείμενα άνευ αξίας .

Που νάξερα πως 26 χρόνια μετά αυτό επανέρχεται με την .."Κάρτα του πολίτη" που όλο το συζητάνε για να την καθιερώσουν φυσικά για το ... καλό μας .

Το σχόλιο είναι συνεπώς επίκαιρο και το ξαναφέρνω από το παρελθόν στο 2012 ,έτος που οι Μάγια προέβλεψαν - όχι τυχαία - ότι θα γίνει ... συντέλεια του κόσμου η οποία απ΄ότι φαίνεται θα αρχίσει απο την Ελλάδα ! ... )


«Είσαι ο ; …»


Το νομοσχέδιο που «ρυθμίζει» τις σχέσεις κράτους και πολίτη και καθιερώνει νέο τύπο δελτίου ταυτότητας θα αποτελούσε οπωσδήποτε θέμα επικαιρότητας αν δεν υπήρχε αυτό το περιβόητο Μουντιάλ που απέσπασε την προσοχή όλων .

Είναι γνωστό πως με το νομοσχέδιο αυτό καταργούνται ουσιαστικά οι ταυτότητες και επιβάλλεται ένα νέο σύστημα που καθιερώνει για κάθε άτομο έναν Ειδικό Κωδικό Αριθμό Μητρώου (τον ονόμασαν «ΕΚΑΜ»…) , αριθμό που θα ακολουθεί τον κάθε πολίτη σε όλη του τη ζωή .

΄Ισως μάλιστα να αναγραφεί και επί του τάφου του …

Ο αριθμός ΕΚΑΜ που θα παίρνει κάθε άτομο , μετά την ψήφιση και εφαρμογή του σχετικού νόμου , δεν θα είναι ασφαλώς ένας τυχαίος αριθμός .

Οι αρμόδιοι δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη του . Αντίθετα έχουν λάβει κάθε αναγκαίο μέτρο και έχουν μελετήσει κάθε λεπτομέρεια ώστε ο αριθμός αυτός να μας αντιπροσωπεύει απολύτως .

Ουσιαστικά δηλαδή θα είναι το όνομα μας , το επώνυμό μας , το όνομα πατρός και μητρός , ο τόπος και το έτος γέννησης , το θρήσκευμά μας κλπ Και όπως είναι γνωστό η σύγχρονη τεχνολογία των κομπιούτερς παρέχει παρόμοιες δυνατότητες . Παράλληλα επειδή οι αρμόδιοι έχουν και … εθνικές ευαισθησίες , φρόντισαν να μην ισοπεδωθούν τα πάντα με την εφαρμογή του συστήματος .

Μας διαβεβαίωσαν πως το «τρίπτυχο» «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» θα προστατευθεί απολύτως και θα διασωθεί η ελληνική μας καταγωγή από την λαίλαπα των αριθμών …

Σύμφωνα με πληροφορίες οι αριθμοί - «Μητρώα» των πολιτών δεν θα είναι απλά νούμερα . Θα είναι με βεβαιότητα κάτι περισσότερο . ΄Ετσι παίρνουμε το θάρρος να διατυπώσουμε προς την κατεύθυνση αυτή κάποιες προτάσεις που ευελπιστούμε – καθώς λένε – ότι θα εισακουστούν ώστε να εξασφαλιστεί η επιτυχία του όλου εγχειρήματος .

Προτείνουμε λοιπόν του αριθμού ΕΚΑΜ να προηγούνται μερικά γράμματα της αλφαβήτου , όπως συμβαίνει στα αυτοκίνητα και στα πάσης φύσεως οχήματα που κυκλοφορούν . Όπως ισχύει εκεί το ίδιο και εδώ θα πρέπει να εξαιρεθούν τα γράμματα εκείνα της ελληνικής αλφαβήτου τα οποία δεν διαβάζονται από τους ξένους , όπως το Γ , Δ , Θ , Λ , Ξ , Π , Σ , Φ , Ψ και το Ω . Και αυτό για να μας αναγνωρίζουν και οι ξένοι και για να μπορούμε να κυκλοφορούμε και στο εξωτερικό όπου είναι άγνωστη η ελληνική γλώσσα την οποία εμείς επιμένουμε ακόμα να χρησιμοποιούμε .


Τα πρώτα δύο λοιπόν γράμματα θα σημαίνουν τον τόπο καταγωγής του «πολίτη» και προτείνουμε να βρίσκονται σε πλήρη ταύτιση με αυτά των πινακίδων του αυτοκινήτου του . Παράδειγμα ο Θεσσαλονικιός να έχει στον Ειδικό Κωδικό Αριθμό Μητρώου τα στοιχεία ΜΑ έως ΜΧ που καθιερώθηκε να έχουν τα αυτοκίνητα της Θεσσαλονίκης .

Ένα επόμενο γράμμα της αλφαβήτου θα υποδηλώνει τη θρησκεία . Το «Χ» θα σημαίνει «Χριστιανός» , το «Ε» θα σημαίνει «Εβραίος» , το «Κ» θα σημαίνει «Καθολικός» κλπ . Στη συνέχεια ένα άλλο γράμμα θα σημαίνει το φύλο . Επειδή μάλιστα υπάρχουν πολλά προβλήματα γύρω από τον ορθό προσδιορισμό του φύλου προτείνεται να γίνεται και χρήση κλασματικών αριθμών .

Το σκέτο «Α» θα σημαίνει έτσι «άνδρας 100%» , το Α/2 θα σημαίνει ότι υπάρχουν αμφιβολίες ενώ το Α/4 θα σημαίνει πως διαπιστώνεται σαφής τάση «αλλαγής» φύλου .

Δεν υπάρχει πρόταση για τις γυναίκες (εντός και εκτός εισαγωγικών) . Μια και το γράμμα «Γ» δεν χρησιμοποιείται λόγω του ότι δεν διαβάζεται στο εξωτερικό , προς στιγμήν προτάθηκε να χρησιμοποιείται το γράμμα «Β» αλλά η πρόταση αποσύρθηκε μετά τη σφοδρή αντίδραση των γυναικείων σωματείων καθώς δεν θέλουν με κανένα τρόπο να έχουν γράμμα που ακολουθεί το «Α» των ανδρών .

Το θέμα αυτό μένει σε εκκρεμότητα ως ότου υπάρξει λύση που να ικανοποιεί το «ασθενές» φύλο που απειλεί με … αποχή αλλά Λυσιστράτη της ελληνικής αρχαιότητας .

Τα υπόλοιπα στοιχεία του Ειδικού Κωδικού Αριθμού Μητρώου (ΕΚΑΜ) θα είναι αριθμητικά και αυτό γιατί οι αριθμοί είναι τα μόνα σύμβολα που έχουν την ιδιότητα να προσδιορίζουν επακριβώς τα πράγματα αλλά και τα μεγέθη άρα …και τους ανθρώπους .

Συνεπώς όλα τα στοιχεία , γράμματα και αριθμοί , θα μπορούν να περιγράφουν πλήρως κάθε «πολίτη» μέσα από τη χρήση περίπου 30 συνολικά γραμμάτων και αριθμών, ως εξής :

 Ο πρώτος αριθμός που θα ακολουθεί τα γράμματα της αλφαβήτου , θα υποδηλώνει τον αριθμό των χειρών και ο δεύτερος των ποδών του «πολίτη»

 Οι επόμενοι δύο αριθμού θα προσδιορίζουν το νούμερο του παπουτσιού κατά την ημέρα … αρίθμησης

 Οι τρείς στη συνέχεια αριθμοί θα φανερώνουν το ύψος (σε εκατοστά του μέτρου) ενώ οι ακόλουθοι τρείς θα υποδηλώνουν τη μικρή και τη μεγάλη πίεση

 ΄Ενας άλλος διψήφιος αριθμός θα αναφέρει , χωρίς δεκαδικά ή εκατοστά , το βάρος σε κιλά . Πιθανά να έχουμε στην περίπτωση αυτή πολλούς τριψήφιους αριθμούς λόγω εκτεταμένης παχυσαρκίας .

Στην ακραία περίπτωση που θα υπάρξει τετραψήφιος αριθμός για τον προσδιορισμό του βάρους , θα εκδοθεί ειδικό δελτίο ταυτότητας από την Παγκόσμια Οργάνωση Τροφίμων , την γνωστή FAO (ελληνιστί ΦΑΩ …) ενώ άνθρωποι με ειδική κοινωνική βαρύτητα για να μη αδικηθούν θα ζυγίζονται σε ζυγούς ακριβείας .

* Καλό και χρήσιμο θα είναι να ακολουθεί ένας αριθμός που να προσδιορίζει το ποσοστό τριχόπτωσης της κεφαλής . Αποδείχθηκε ότι το μέγεθος αυτό αποτελεί σοβαρό στοιχείο για την βαθύτερη γνώση του ατόμου . Το «100» θα σημαίνει «καθαρή φαλάκρα» , το «50» «ημιφαλάκρα» και το «35» «μέτρια τριχόπτωση» (Το «μηδέν» θα σημαίνει … ουρακοτάγκος) .

 Οι επόμενοι αριθμοί θα πρέπει να προσδιοριστούν και να αναγραφούν με μεγίστη προσοχή και σε συνεργασία με ψυχαναλυτές , ψυχοερευνητές , αστρολόγους και μέντιουμ . Είναι οι αριθμοί του προσωπικού ωροσκοπίου .

Ο πρώτος αριθμός θα σημαίνει την ημέρα της εβδομάδας κατά την οποία το άτομο ήλθε στον υπέροχο αυτό κόσμο . Ο δεύτερος αριθμός θα σημαίνει την ώρα γέννησης (Σημ. προσοχή στο θερινό και χειμερινό ωράριο) ενώ οι επόμενοι τέσσερες στο έτος γέννησης και ο τελευταίος στον αύξοντα αριθμό της …οικογενειακής «παραγωγής» (πρώτο , δεύτερο , τρίτο παιδί κλπ)

 Για τους άνδρες (προς το παρόν) ο αριθμός κλείνει με την αναγραφή της «σειράς» (ΕΣΣΟ) κατά οποία ο «πολίτης» υπηρέτησε την πατρίδα . Αυτό εκρίθη αναγκαίο γιατί κάθε «σειρά» είναι … θρυλική και οι θρύλοι θα πρέπει να καταγράφονται .

Τέλος στους άνδρες ακολουθεί και η στρατιωτική μονάδα στην οποία οφείλει το άτομο να παρουσιαστεί σε περίπτωση επιστράτευσης ή …πραξικοπήματος .

Με τον τρόπο αυτό ολοκληρώνεται η συμπλήρωση του προτεινόμενου Ειδικού Κωδικού Αριθμού Μητρώου (ΕΚΑΜ) που θα μας ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή και θα μας διευκολύνει να καταπολεμήσουμε την γραφειοκρατία που απαιτεί προσκόμιση διάφορων βεβαιώσεων και πιστοποιητικών ώστε να επιλύουμε εύκολα και γρήγορα τις υποθέσεις μας ιδιαίτερα αυτές που αφορούν κράτος και πολίτη .

Δεν θα αναγκαζόμαστε του λοιπού να αναφέρουμε όνομα , πατρώνυμο , επώνυμο , τόπο και έτος γέννησης κλπ . Φτάνει να δηλώνουμε τον παραπάνω αριθμό , τον … δικό μας αριθμό .

Σκεφθείτε την ικανοποίηση που θα νοιώθουμε : ένας αριθμός τελείως δικός μας που θα μας ανήκει αποκλειστικά αλλά και θα μας υπενθυμίζει καθημερινά την ματαιότητα των εγκοσμίων καθώς ένας αριθμός δεν είναι τίποτα μπρος στο «συν» άπειρον που διανοίγεται εμπρός μας και στο «μείον» άπειρον του μακρινού παρελθόντος της δημιουργίας …

Η χρήση του προτεινόμενου συστήματος είναι απλή παρόλο ότι από πρώτη εντύπωση ίσως φανεί δύσκολη και περίπλοκη .

΄Ένα παράδειγμα αποτελεί πάντα την καλύτερη απόδειξη του ισχυρισμού δια λόγων : π.χ. «τι αριθμό ΕΚΑΜ έχει ο Μητσάρας , γιός του κυρ- Ανέστη και της Βαγγελιώς , που είναι ΄Ελληνας πολίτης , γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη , είναι χριστιανός ορθόδοξος , έχει δύο χέρια , δύο πόδια , 185 εκατοστά ύψος , άνδρας 100% , με μεγάλη πίεση 14 και μικρή 8 , παπούτσι νούμερο 43 , ημιφαλάκρα , πέμπτο παιδί της οικογένειας Καραμπουχαρή , που γεννήθηκε την Τρίτη , ώρα 9 το πρωί , τον μήνα Αύγουστο του έτους 1932 με αύξοντα αριθμό δημοτολογίου 523 και υπηρέτησε την πατρίδα στην «θρυλική» 32α ΕΣΣΟ ενώ όφειλε να παρουσιαστεί (σε περίπτωση επιστράτευσης ή πραξικοπήματος ) στο 327ο τάγμα ημιονηγών ;» .

Η απάντηση είναι απλή . Ο Μητσάρας δεν είναι άλλος από τον : ΜΑΑΧ22481851489550398193252332327.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ :

«Παρακαλείται όποιος είδε τον Μητσάρα , γνωστό ως «ΜΑΑΧ22481851489550398193252382327» , να τον ειδοποιήσει ότι τον αναζητεί ο συγγενής του «ΧΕΑΧ2243173169854751541942378367143» για σοβαρή οικογενειακή του υπόθεση ( Πέθανε η γιαγιά του Ευανθία Δημητρίου Καραμπουχαρή χωρίς να προλάβει η καϋμένη να πάρει αριθμό ΕΚΑΜ )»

Θεός σχορέστην και στα δικά μας …

Απόστολος Παπαγιαννόπουλος

(«Θεσσαλονίκη» 1.7.1