του Απόστολου Παπαγιαννόπουλου
Είναι γεγονός πως το οικονομικό (και όχι μόνον ) πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός μας ξεπερνάει κάθε ανάλογο προηγούμενο της σύγχρονης Ελλάδας χωρίς αυτό να σημαίνει δυστυχώς πως είναι και πρωτοφανές .
Στην ιστορία του νέου Ελληνικού κράτους υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις παρόμοιες και συνεπώς θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για τάσεις αυτοκαταστροφής που εμφανίζονται στη χώρα αυτή ανά τακτά περίπου διαστήματα και τείνουν να γίνουν αθεράπευτο και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο απροσδιόριστης παθογένειας .
Μέσα στην οδυνηρή αυτή δοκιμασία που υφιστάμεθα καθημερινά , η κρίση γίνεται πολύπλευρη και επεκτείνεται με ραγδαίο τρόπο και σε άλλους τομείς για να βιώνουμε τελικά ένα μίγμα οικονομικής κρίσης με σύγχρονη κρίση αξιών και ηθικής .
Και αυτό εξουδετερώνει κάθε διάθεση αντίδρασης για αλλαγή πορείας αφού το πρώτο που εξαφανίζεται είναι η αισιοδοξία , η αυτοπεποίθηση και το αγωνιστικό σθένος .
Η αγωνία της πιθανής οικονομικής κατάρρευσης όπως είναι επόμενο προκαλεί αγωνία και φόβο για τα πιθανά επερχόμενα και αυτή η σκέψη εμποδίζει να εκδηλωθεί έμπρακτα δημιουργικό ενδιαφέρον για οτιδήποτε άλλο που θα έδινε διέξοδο και ελπίδα για μία θετική εξέλιξη στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και λαός .
Με αυτές τις συνθήκες και μέσα σ΄αυτή την πραγματικότητα θα ήταν δικαιολογημένα παράλογο – ίσως και αφελές – να υποστηρίξει κανείς πως θα ήταν ευχάριστα αποδεκτό να ασχοληθούμε παράλληλα με τα οξυμένα καθημερινά μας προβλήματα και τον σκληρό αγώνα της εξασφάλισης και αυτού του επιούσιου με γιορτές και πανηγύρια και να διαθέσουμε μάλιστα και κάποιο σοβαρό ποσό για να καλύψουμε τις απαραίτητες και αναγκαίες δαπάνες των εκδηλώσεων.
Στην καλύτερη περίπτωση θα είχαμε την ψευδαίσθηση πως ανταποκρινόμαστε στην υποχρέωση αυτή με την ελαχιστοποίηση και υποβάθμιση των εορταστικών εκδηλώσεων περιορίζοντας το πρόγραμμα του εορτασμού στην κατάθεση ενός στεφάνου σε κάποιο ηρώο , στην εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας παρουσία των αρχών της πόλης και σε πιθανή παρέλαση στρατιωτικού αποσπάσματος με τη συνοδεία της τοπικής Δημοτικής Φιλαρμονικής .
Όταν όμως ο εορτασμός αυτός είναι για τα 100 χρόνια από την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 ύστερα από μία μακρά και σκοτεινή τουρκοκρατία 482 ετών , το θέμα αποκτά άλλες διαστάσεις και προτεραιότητες αφού συνδέεται άμεσα με αυτή τη συγκρότηση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους .
Στο πιθανό πρόγραμμα εορτασμού αυτής της επετείου δεν έχουν θέση ανούσιες παρελάσεις και εμβατήρια θριάμβου . Χωρίς να υποτιμάται το μεγάλο στρατιωτικό επίτευγμα της Απελευθέρωσης της Μακεδονίας , της Ηπείρου και των νησιών του Αιγαίου Πελάγους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 , δίδεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε και να προβάλλουμε και άλλες πτυχές και όψεις των γεγονότων εκείνης της εποχής που έμειναν στην αφάνεια για διάφορους λόγους κατά το παρελθόν .
Μπορούμε να εμφανίσουμε το διαχρονικό ιστορικό πρόσωπο της Θεσσαλονίκης από τα χρόνια του Κασσάνδρου ως σήμερα , μπορούμε να μελετήσουμε το ρόλο και την επιρροή της πόλης στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο , να γνωρίσουμε καλύτερα τα μοναδικά της μνημεία και τους ιστορικούς της τόπους , να γνωριστούμε με τα πρόσωπα που ανέδειξε η πόλη αυτή στη μακρά ιστορική της διαδρομή και να μάθουμε για το πολύτιμο έργο και την προσφορά τους , να καταγράψουμε αντικειμενικά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εδώ και επηρέασαν τις εξελίξεις , να αναφερθούμε στις άγνωστες σελίδες των κοινωνικών αγώνων και θυσιών του λαού της , να περιγράψουμε τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα και τις μεγάλες και ανεκμετάλλευτες δυνατότητές της τις οποίες μπορούμε να αξιοποιήσουμε επαναφέροντάς τη Θεσσαλονίκη στον δρόμο της ακμής και της ανάπτυξης όπως της αρμόζει .
Όλα όμως αυτά , που αποτελούν εκτός των άλλων και στοιχεία εθνικής αυτογνωσίας , αποτελούν απαραίτητες και αναγκαίες προϋποθέσεις χρήσιμες για να αλλάξουμε το κλίμα της κατήφειας και της απαισιοδοξίας που επικρατούν σήμερα στη χώρα και στην πόλη , στη Θεσσαλονίκη η οποία εσχάτως απέκτησε εκτός των άλλων και τον τίτλο της «πρωτεύουσας της ανεργίας και της παρακμής» .
Το λυπηρό όμως και απαράδεκτο είναι πως οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι , σε κυβερνητικό και σε τοπικό επίπεδο, παρερμηνεύοντας ίσως τον ρόλο και τις υποχρεώσεις τους αδιαφορούν φανερά για την υπόθεση αυτή επικαλούμενοι τις δυσάρεστες οικονομικές συνθήκες και δυσκολίες που επικρατούν στη χώρα .
Αυτό όμως είναι ολέθριο λάθος ή υπεκφυγή αφού ο παράγοντας της εθνικής αυτογνωσίας , της αποφασιστικότητας , του σθένους και της τόλμης του λαού μας αγνοείται στη μεγάλη προσπάθεια και στο δύσκολο αγώνα για την αντιμετώπιση των τωρινών προβλημάτων και δυσκολιών που απειλούν και αυτή την εθνική μας ανεξαρτησία και υπόσταση σε μια ρευστή και κρίσιμη εποχή .
Συνεπώς θα πρέπει να αναθεωρήσουν ριζικά τις θέσεις και αποφάσεις τους .
Ο καιρός που μένει ως το 2012 είναι ελάχιστος και οι αρμόδιοι θα πρέπει άμεσα να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους και να δραστηριοποιηθούν άμεσα και αποτελεσματικά για να μη χαθεί η μοναδική αυτή ευκαιρία .
Καμία συνεπώς δικαιολογία δεν θα είναι ικανή να καλύψει πιθανή ολιγωρία , απραγία και αδράνειά τους αν αγνοήσουν το ιστορικό αυτό γεγονός της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 και η επέτειος περάσει χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω της …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου