ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ

Γύρω στο 1958 –θυμάμαι- μαθητής τότε γυμνασίου, ένα χειμωνιάτικό βράδυ στην ιδιαίτερη πατρίδα μου που δεν είχα που αλλού να πάω, χώθηκα ημιπαράνομα σε ένα σινεμά (καθώς απαγορευόταν περασμένη ώρα οι μαθητές να βλέπουν κινηματογράφο) χωρίς να δω σχεδόν τι έργο παιζόταν. Είδα όμως μία υπέροχη ασπρόμαυρη ταινία με τίτλο «Χωρίς διαβατήριο» (πραγματικός τίτλος «Γυάλινος πύργος» ή κάτι τέτοιο) που εξιστορούσε με φοβερό ρεαλισμό και ειλικρίνεια το τι κυνηγητό έζησε από την αστυνομία ένας νέος Ιταλός λαθρομετανάστης που ξεμπάρκαρε παράνομα στη Νέα Υόρκη από ένα φορτηγό πλοίο και προσπαθούσε να φτάσει στο γυάλινο κτίριο του ΟΗΕ για να ζητήσει άσυλο αλλά τον πήρε χαμπάρι η αστυνομία και άρχισε ένα άγριο κυνηγητό για τη σύλληψή και απέλασή του…

Η ταινία ήταν συγκλονιστική και δεν την ξεχνώ παρόλο που πέρασαν δεκαετίες από τότε. Πρωταγωνιστής ήταν ο υπέροχος Ιταλός ηθοποιός Βιτόριο Γκάσμαν ο οποίος δεν ήταν ιδιαίτερα τότε γνωστός στην Ελλάδα. ΄Εψαξα όμως και βρήκα τη διεύθυνσή του και με τη βοήθεια ενός φίλου μου που ήξερε κάπως ιταλικά του έστειλα ένα γράμμα αναφέροντας την μαθητική μου ιδιότητα, με το οποίο του έδινα συγχαρητήρια για το παίξιμό του στην ταινία και τον ευχαριστούσα για τα μηνύματα που έστελνε στην ανθρωπότητα γύρω από το κρίσιμο θέμα της μετανάστευσης. Του ανέφερα μάλιστα πως είχαμε και μεις εδώ στην Ελλάδα πολλούς μετανάστες απ΄την πατρίδα μου που αναζήτησαν και αυτοί ένα μερίδιο ζωής στις ΗΠΑ μέσα από παρόμοιες δυσκολίες και προβλήματα…

Δεν το περίμενα αλλά σε λίγες μέρες μου απάντησε στέλνοντας μου μία μεγάλη φωτογραφία του με μία ζεστή και φιλική ιδιόχειρη αφιέρωση την οποία βέβαια έβαλα σε κορνίζα και από τότε την έχω δίπλα μου στο γραφείο του σπιτιού μου …

Τα γράφω αυτά ως μνημόσυνο γιατί σαν σήμερα, στις 29 Ιουνίου 2000 έφυγε απ΄τη ζωή ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο υπέροχος αυτός Ιταλός ηθοποιός και άνθρωπος…

(29.06.2019)