ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗ ΤΑΣΣΟ ... Οφείλω σήμερα να αναφερθώ σε έναν θαυμάσιο άνθρωπο και μεγάλο καλλιτέχνη , τον χαράκτη Α. Τάσσο (Αναστάσιο Αλεβίζο) που έφυγε απροσμενα από τη ζωή σαν σήμερα στις 13 Οκτωβρίου 1985 αφήνοντας όμως πίσω του ένα τεράστιο έργο ανεκτίμητης αξίας. Με τον Τάσσο είχα την τιμή και τη μεγάλη χαρά να γνωριστούμε από κοντά όταν αμέσως μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών οργανώσαμε στο Δήμο Θεσσαλονίκης όπου τότε εργαζόμουν μία έκθεση με τα έργα του που φιλοτέχνησε κρυφά στα χρόνια της δικτατορίας στο σπίτι που διατηρούσε στο Πεταλίδι της Μεσσηνίας. Τα έργα αυτά αποκάλυψε αμέσως μετά την πτώση της χούντας με πρώτη ΄Εκθεση στην Πινακοθήκη στην Αθήνα και αμέσως στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη από το Δήμο Θεσσαλονίκης.... Δεν θα αναφέρω εδώ λεπτομέρειες για το τεράστιο έργο του στο χώρο της χαρακτικής. Αυτά είναι εύκολο να τα γνωρίσει κανείς ανατρέχοντας σε ανάλογα συγγράμματα και Πινακοθήκες σε ολόκληρη την Ελλάδα καθώς και στο ΄Ιδρυμα Α. Τάσσος που ίδρυσαν φίλοι και συνεργάτες του μετά το θάνατό του στην Αθήνα. Θα αναφερθώ σε μερικά χαρακτηριστικά του Τάσσου ως ανθρώπου, καλλιτέχνη και πνευματικού ανθρώπου που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά και με εντυπωσίασαν. ΄Ηταν απλός και προσιτός σε όλους και πάντοτε χρησιμοποιούσε ένα λεπτό και ευχάριστο χιούμορ στις συζητήσεις με τους συνομιλητές του. ΄Ηταν ένας μεγάλος καλλιτέχνης που με τα υπέροχα έργα του επικοινωνούσε άμεσα με όσους είχαν την διάθεση να τον γνωρίσουν.΄Ηταν ένας αληθινός δημοκράτης απόλυτα συνειδητοποιημένος και κατασταλαγμένος στα πιστεύω του μέσα από διαρκείς αγώνες δεκαετιών στον χώρο της Αριστεράς. Και ακόμα γνώριζε την ιστορία αυτής της χώρας και αυτού του λαού σε βάθος αντλώντας συχνά απ΄αυτή θέματα που μετουσίωσε στο έργο του από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη ζωή.... ΄Ενα καλοκαίρι βράδυ , στο σπίτι του στο Πεταλίδι όπου μας φιλοξενούσε, μας διηγούνταν με τον σπάνιο αφηγηματικό τρόπο του πως οι ΄Ελληνες αντιμετώπισαν τον Ιμπραήμ στα χρόνια της Επανάστασης στην Πελοπόννησο και τη βοήθεια που προσέφεραν τα γαλλικά στρατεύματα που αποβιβάστηκαν τότε στο Πεταλίδι. Τόσο μάλιστα ενθουσιάστηκα μ΄αυτά που μας έλεγε που εξέφρασα αυθόρμητα την επιθυμία -αν και αυτός ήθελε- κάποτε να τα γράψω αυτά σε ένα βιβλίο... Ενθουσιάστηκε με την ιδέα και αρχίσαμε να συζητάμε για το πως θα κάναμε αυτό έργο και προχωρούσαμε θαυμάσια. Αυτά όμως ως το πρωί που ένας κοινός μας φίλος μου ανακοίνωσε την θλιβερή είδηση του αιφνίδιου θάνατό του σαν σήμερα το 1985... .