ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΙΚΙΩΝΗ ... Διάβασα κάπου γιά τον Δημήτρη Πικιώνη και βρήκα την αφορμή να αναφερθώ σε ένα σημαντικό έργο του που χαρακτηρίστηκε μοναδικό στα χρόνια του και συνεχίζειι να είναι το ίδιο 6 δεκαετίες από τότε... Αναφέρομαι στο έργο ανάπλασης του περιβάλλοντος αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης στην Αθήνα που ολοκληρώθηκε σε πρώτη φάση σαν σήμερα στις 6 Φεβρουαρίου 1955 το οποίο εκτελέστηκε με την επίβλεψη και διαρκή παρουσία επί τόπου του διακεκριμένου και πρωτοπόρου αρχιτέκτονα και καθηγητή τότε του ΕΜΠ Δημήτρη Πικιώνη (1887- 1968). Οι προσβάσεις στην Ακρόπολη, τα καθιστικά, οι πέτρινοι πεζόδρομοι ως και το πράσινο που καλύπτει με προσοχή τους ακάλυπτους χώρους,αποτελούν μία παρουσία που ενώ είναι σύγχρονο τεχνικό έργο υπάρχουν ως να προέκυψαν από την ίδια τη φύση και την "ιερότητα" του μοναδικού αυτού αρχαιολογικού χώρου. Στο πρωτοπορειακό αυτό έργο , όπου η κάθε πέτρα , η κάθε πλάκα και το κάθε λίθινο αγκωνάρι επιλέχθηκαν και τοποθετήθηκαν παρόντος του Πικιώνη, που αποτέλεσε και αποτελεί "μάθημα" για τους νέους αρχιτέκτονες,εργάστηκαν εθελοντικά και πολλοί νέοι τότε αρχιτέκτονες γνωστοί όλοι τους στη συνέχεια για τα αρχιτεκτονικά τους έργα όπου είναι φανερή η επιρροή του έργου του δασκάλου τους. Ανάμεσά τους και ο δικός μας δάσκαλος Νίκος Μουτσόπουλος που λίγο μετά έγινε καθηγητής στη νεοσύστατη τότε Πολυτεχνική Σχολή και στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων όπου φοιτούσαν 11 όλοι-όλοι σπουδαστές Αρχιτεκτονικής μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος... Στη φωτογραφία τμήμα ενός λίθινου πεζόδρομου της Ακρόπολης χαρακτηριστικός της τεχνικής και ευαισθησίας του όλου έργου που ολοκληρώθηκε σαν σήμερα το 1955 ...