ΘΛΙΨΗ, ΟΡΓΗ, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ ... Είμαι ένας από τους 11 που μπήκαν στην Αρχιτεκτονική της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ όταν ιδρύθηκε το 1958 και -θυμάμαι- κάναμε μαθήματα στο υπόγειο της Φιλοσοφικής κάτω από τη Θεολογική Σχολή. Δώσαμε όμως αγώνες πολλούς για να αποκτήσουμε στέγη και σωστές εγκαταστάσεις και με δικά μας χρήματα πηγαίναμε στην Αθήνα για να παρακαλέσουμε τους νεοεκλεγέντες στη Σχολή μας καθηγητές να επισπεύσουν τον ερχομό τους στη Θεσσαλονίκη για να μας διδάξουν.΄Οταν με σχέδια του Καραντινού κτίστηκε το κτίριο της Πολυτεχνικής ήταν σαν να αποκτήσαμε όλοι μας δικό μας σπίτι. ΄Ολη μέρα (αλλά και πολλές νύχτες) βρισκόμασταν εκεί και σχεδιάζαμε με τον καθηγητή μας Μουτσόπουλο αρχικά και τον Φατούρο, τον Καραντινό, τον Βαλεντή, τον Αργυρόπουλο στη συνέχεια και με τον ζωγράφο Λεφάκη , τον Βενετούλια, τον Σαχίνη αργότερα... Αυτά που είδα όμως χθες και σήμερα μ΄εκαναν όχι απλά να λυπηθώ αλλά να οργιστώ γιά την κατάντια μας ως χώρα αλλά και λαός. Οι γνωστοί-άγνωστοι "μπαχαλάκηδες" βρήκαν φιλόξενο "άσυλο" στην Πολυτεχνική Σχολή και τη μέρα μάλιστα του γιορτασμού του Πολυτεχνείου τα έκαναν όλα λίμπα καταστρέφοντας τα πάντα λες και αυτή η χώρα που γονάτισε και ψυχορραγεί έχει αντοχές για παρόμοιες βαρβαρότητες ...Θλίψη, οργή, απογοήτευση και πόνος