ΜΙΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ ΤΟ 1956 ... Θυμάμαι -νέος τότε 15 ετών- πως η εκτέλεση με απαγχονισμό των Κυπρίων αγωνιστών Καραολή και Δημητρίου στις 10 Μαϊου 1956 απο τους ΄Αγγλους αποικιοκράτες συντάραξε όλους τους ΄Ελληνες και φυσικά και μας τους νέους μιάς μικρής επαρχιακής πόλης στη Θεσσαλία ... Το καλοκαίρι που ακολούθησε μας έστειλαν τα περισσότερα παιδιά σε μιά κατασκήνωση πάνω στα βουνά της Πίνδου ανάμεσα στα έλατα και στα τρεχούμενα νερά και παρόλο που οι εγκαταστάσεις ήταν φτωχές για μας ήταν παράδεισος επί της Γης παρόλο που δεν είχαμε ηλεκτρικό και τηλέφωνα και βρισκόμασταν μακριά από χωριά και οικισμούς μέσα στην ερημιά παρέα με τα πουλιά και τα ζωντανά του δάσους. Εκεί λοπόν συγκλονισμένοι από το γεγονός της εκτέλεσης του Καραολή και Δημητρίου αποφασίσαμε (χωρίς να έχουν γνώση τα στελέχη της κατασκήνωσης) να οργανώσουμε μέσα στην ερημιά μία διαδήλωση διαμαρτυρίας υπέρ της Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας της Κύπρου και κατά των ΄Αγγλων αποικιοκρατών. Γράψαμε μάλιστα σε μεγάλα χαρτόνια ανάλογα συνθήματα και με μπροστάρηδες τους πιό δραστήριους οργανώσαμε μέσα στο έρημο δάσος διαδήλωση διαμαρτυρίας με τραγούδια και συνθήματα χωρίς να μας βλέπει κανείς. Μόνοι μας και χωρίς μάλιστα τους δασκάλους και τους ομαδάρχες της κατασκήνωσης ... Σε ποιόν εκφράζαμε την οργή και αγανάκτησή μας ? ... Μόνο ένας υπήρχε και αυτός ήταν ο Θεός ουδείς άλλος. ΄Οταν τελείωσε η πορεία και επιστρέψαμε στα αντίσκηνα πραγματικά αισθανόμασταν πως κάτι προσφέραμε και ΄μείς στον αγώνα ...