Η πόλη της Θεσσαλονίκης κατά τη σύγχρονη περίοδο της ιστορίας της και ιδιαίτερα μετά την Απελευθέρωσή της , συνδέθηκε άρρηκτα με κάποια πρόσωπα σε βαθμό που να είναι αδύνατο να γίνει κατανοητή κάποια εποχή της χωρίς να υπάρχει ανάλογη αναφορά στα πρόσωπα αυτά . Ανάμεσά τους ήταν ο Κωνσταντίνος Βελλίδης ιδρυτής της ιστορικής εφημερίδας «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» το 1911 που κυκλοφόρησε στο τέλος της τουρκοκρατίας , ο αδελφός του Γεώργιος Βελλίδης που συνέχισε την έκδοση της εφημερίδας ως το 1936 και ο ανιψιός του Γιάννης Βελλίδης, γεννημένος στη Δεσκάτη Γρεβενών το 1908, που συνέχισε το έργο των προγόνων του συνδέοντας το όνομά του με την ιστορική εφημερίδα «Μακεδονία» και αργότερα και με την «αδελφή» της «Θεσσαλονίκη» αλλά και με την πόλη της Θεσσαλονίκης της οποίας υπήρξε … κρυφός εραστής …
Για τους λόγους αυτούς η είδηση του θανάτου του σαν σήμερα , στις 21 Μαρτίου 1978, σκόρπισε θλίψη σε όλους τους Θεσσαλονικείς και γενικά στους Βορειοελλαδίτες , υπέρ των οποίων αγωνίστηκε με ειλικρίνεια και πάθος για πολλές δεκαετίες επηρεάζοντας λόγω της υψηλής κυκλοφορίας των εφημερίδων του και του δυναμικού του χαρακτήρα τις πολιτικές εξελίξεις αλλά και πολιτικές επιλογές στη χώρα.
Ο Γιάννης Βελλίδης υπήρξε άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα αλλά και με μεγάλη θέληση, πείσμα και αγωνιστικότητα, και συνέδεσε το πρόσωπό του και την ύπαρξή του με την πόλη της Θεσσαλονίκης την οποία υπηρέτησε απολαμβάνοντας συγχρόνως με τον ιδιόμορφο αλλά άκακο χαρακτήρα του τις ιδιαιτερότητες και τις ομορφιές της.
΄Οσοι τον γνώριζαν καλά βεβαιώνουν ότι πραγματικά υπεραγαπούσε τη Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της αν και φαινομενικά εμφανιζόταν απόμακρος και εσωστρεφής. ΄Ενεκα αυτού μάλιστα δεν αποτελεί υπερβολή η άποψη πως μοναδικός τόπος που θα μπορούσε να ζήσει και να δράσει ο άνθρωπος αυτός με την ολύμπια πραότητα αλλά και τη χειμαρρώδη δράση , ήταν η Θεσσαλονίκη καθώς μεταξύ Βελλίδη και Θεσσαλονίκης διαμορφώθηκε μια «διαρκής συμφωνία» αμοιβαίας έλξης αλλά και ανοχής …
Στους παλιούς Θεσσαλονικείς διατηρείται ζωντανή ακόμα η ανάμνηση του Γιάννη Βελλίδη να απολαμβάνει τον καφέ του –συνήθως μόνος- στο μόνιμο γωνιακό τραπεζάκι του «Ντορέ» απέναντι από τον Λευκό Πύργο παρέα με τον ναργιλέ του …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου