ΤΑ ΠΑΓΙΑ "ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ" ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ...

Δεν είναι πρωτοφανής η συμπεριφορά των δανειστών μας οι οποίοι επιμένουν ανυποχώρητα στις απαιτήσεις τους χωρίς κυριολεκτικά να τους νοιάζει τι συνέπειες θα υπάρξουν στο λαό και στη χώρα από την άκαμπτη στάση τους. Μιά και ζούμε παρόμοιες καταστάσεις ας θυμηθούμε πως έφτασε η Ελλάδα στην πτώχευση το 1932 και τι ακολούθησε:
14.04.1932 Η Ελλάδα σε πτώχευση. Ο πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος, προκειμένου η Ελλάδα να αντιμετωπίσει τα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν ένεκα της διεθνούς οικονομικής κρίσης, υποβάλλει στις 14.04.1932 δραματική έκκληση προς τη Διεθνή εν Ελλάδι Οικονομική Επιτροπή για πενταετή αναστολή του χρεολυσίου των σε ξένο συνάλλαγμα δανείων καθώς και αίτημα σύναψης νέου δανείου 50.000.000 δολαρίων για επενδύσεις σε παραγωγικά έργα στη χώρα . Το Συμβούλιο όμως δεν αποδέχθηκε το ελληνικό αίτημα και ενέκρινε απλά αναστολή του χρεολυσίου μόνο για ένα έτος και νέο δάνειο μόλις 2 εκατ. δολαρίων προκαλώντας στην κυβέρνηση Βενιζέλου ανεπανόρθωτο πλήγμα . Μετά από αυτά και από μία σειρά άστοχων και αναποτελεσματικών μέτρων η κυβέρνηση Βενιζέλου κηρύσσει στις 21 Απριλίου 1932 τη χώρα σε πτώχευση για να ακολουθήσει η άμεση παραίτηση της κυβέρνησής του και να τερματιστεί η «βενιζελική» τετραετία 1928- 1932 κατά άδοξο τρόπο. (Σημ. Το 1932 η εξυπηρέτηση του χρέους στην Ελλάδα απορροφούσε ποσοστό 81% του συναλλάγματος από τις εξαγωγές της χώρας ενώ στη Βουλγαρία το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 16% και στην Ουγγαρία 48%. Παράλληλα η Υπηρεσία Δημοσίου Χρέους απορροφούσε το 9,25% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ στη Ρουμανία το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 2,3% και στη Γιουγκοσλαβία 1,7%. Όταν κηρύχθηκε η πτώχευση η κυβέρνηση συμφώνησε με τους δανειστές σ την καταβολή του 30% των τόκων για το οικονομικό έτος 1932- 1933, του 27,5% για το έτος 1933- 1934 και του 35% για το έτος 1934- 1935 )